A coroación do rei Carlos III de Inglaterra, este sábado, ten a súa parte de polémica. A pasada quinta feira, a Pedra do Destino saíu de Escocia para regresar a Westminster e ser colocada no trono de coroación. En 1996, a coroa británica devolveu esta pedra, símbolo nacional do pobo escocés, a Escocia, despois de tela secuestrada durante 700 anos. Pero puxo como condición que regresase a Londres cando fose necesario coroar un novo rei para formar parte do trono.
Morta Isabel II, e vinte e cinco anos despois do regreso a Escocia, a pedra abandonou o país a semana pasada, con todas as honras, pero no medio dunha gran polémica. Alex Salmond pediu ao primeiro ministro escocés, Humza Yousaf, que non autorizase a retirada da pedra porque era un símbolo da independencia escocesa.
Para moitos escoceses, o feito de que a pedra estea metida nun caixón baixo o cu do propio monarca considérase ofensivo e un símbolo do asoballamento do seu pobo.
Pero o goberno escocés non quixo iniciar ningún enfrontamento coa coroa e o primeiro ministro presidiu a cerimonia de devolución da pedra a Londres, e incidiu en que volverá a Escocia despois da coroación. Este sábado, coincidindo coa coroación, anunciáronse en toda Escocia actos de protesta contra a monarquía e a favor da independencia. Nestes actos tomarán a palabra representantes de todas as forzas independentistas así como intelectuais e representantes da sociedade civil.
A historia e as vicisitudes dunha pedra única para os escoceses
A Pedra do Destino, tamén chamada Pedra de Scone ou Pedra da Coroación, é unha pedra avermellada grande e pesada que tivo un papel importante na historia da monarquía escocesa e británica.
Trátase dunha rocha sedimentaria de aproximadamente un metro de longo, 60 centímetros de ancho e 30 centímetros de alto, e uns 152 quilos de peso. Crese que a pedra é orixinaria de Irlanda e foi traída a Escocia na época prehistórica. Hai unha versión que di que, en realidade, foi traída da Galiza e que era a pedra na que apoiaba a cabeza o apóstolo Santiago cando durmía. No século IX foi levado ao mosteiro de Scone, onde se converteu nunha peza importante na historia da monarquía escocesa, xa que a partir do século XIII, a pedra foi utilizada nas cerimonias de coroación dos reis de Escocia. Crese que todas as coroacións escocesas posteriores tiveron lugar na pedra.
Despois da derrota dos escoceses a mans dos ingleses en 1296, o rei Eduardo I de Inglaterra trouxo a pedra a Londres como botín de guerra. Alí foi colocado na parte inferior do trono de coroación dos monarcas ingleses na abadía de Westminster. E a partir dese momento, a Pedra do Destino converteuse tamén nunha peza esencial nas cerimonias de coroación dos monarcas británicos.
En 1950, foi recuperada por un grupo de estudantes escoceses (Ian Hamilton, Gavin Vernon, Kay Matheson e Alan Stuart), que a secuestraron e a levaron a Escocia en segredo. Esta acción considérase unha das primeiras grandes accións do movemento independentista escocés. Despois duns meses, a policía recuperou a pedra e devolveuna a Westminster. O episodio xerou unha gran lenda e converteuse en libros, cancións e ata unha película.
En 1996, tras constantes reivindicacións, a pedra foi devolta a Escocia e colocada no Castelo de Edimburgo, onde actualmente permanece como parte das Xoias da Coroa Escocesa, aínda que en breve conducirán ao novo museo de Perthshire, onde se atopa Scone.
A devolución da pedra en 1996, setecentos anos despois de que fose tomada polos ingleses, foi unha espectacular mostra de orgullo nacional escocés. Na fronteira entre Inglaterra e Escocia, millares de persoas e unidades de todos os rexementos militares escoceses agardaban pola pedra, que a escoltaron a pé ata o castelo de Edimburgo. Na capital escocesa a pedra foi recibida cos saúdos de canón tradicionalmente reservados a un xefe de Estado.
