Tácticas imperialistas en Venezuela

As próximas eleccións en Venezuela non escaparon ao escrutinio da maquinaria bélico-mediática do imperialismo. Unha vez máis, a prensa intensifica os seus ataques para desacreditar os comicios e estigmatizar a Revolución Bolivariana. Desde a vitoria electoral de Hugo Chávez en 1998, Estados Unidos permaneceu en constante alerta diante do desequilibrio xeopolítico xerado polo xurdimento do ideario bolivariano. Despregáronse todas as estratexias posíbeis: desde intentos de asasinato até terrorismo, guerra económica, campañas mediáticas, financiamento da oposición, illamento diplomático e ameazas militares. En numerosas ocasións, estas tácticas combináronse xerando impactos conxunturais significativos. Durante o seu primeiro mandato, Chávez enfrontouse a un golpe de Estado (abril, 2002) que fracasou grazas á mobilización popular e á lealdade dos principais mandos militares. Desde entón, a dereita venezolana, apoiada polo seu poder económico e mediático, estivo completamente subordinada aos plans agresivos dos Estados Unidos. O episodio Guaidó Tras o fracaso do golpe, tanto a CIA como a elite venezolana orquestraron un paro petroleiro (2002-2003) que mantivo o país en vilo durante meses, con consecuencias económicas, sociais e políticas que aínda perduran. A ofensiva estadounidense abarcou medidas económicas como o bloqueo de exportacións de petróleo e de importacións de medicamentos e alimentos, ataques á moeda, inflación inducida, complicidade de sectores do empresariado nacional, saqueo de activos no estranxeiro e ataques á infraestrutura eléctrica e enerxética. Ao mesmo tempo, axencias estadounidenses en cooperación con aliados rexionais elaboraron estratexias subversivas e executaron accións armadas desde fóra do país. Os Estados Unidos de América buscan desgastar o chavismo e esgotar a poboación, que se viu afectada polos impactos da guerra económica O liderado de Washington foi innegábel. Abonda recordar aquel vergonzoso episodio da política estadounidense, destacado pola instauración dun presidente interino: Juan Guaidó. Acción que serviu para saquear unha parte substancial dos activos económicos que pertencían ao Estado venezolano no estranxeiro. Nesta ocasión, o foco principal do ataque mediático e político concéntrase na inhabilitación de María Corina Machado, quen lidera un pequeno sector da chamada oposición venezolana. A suposta oposición venezolana, en realidade, carece de unidade. Ao longo dos anos, divisións internas, contradicións, intereses grupais e persoais en conflito, así como ambicións económicas, teñen sido características predominantes entre os grupos que se opoñen ao chavismo. Retomando o tema de Corina Machado, é importante sinalar un aspecto que os medios teñen pasado por alto con cinismo. En calquera nación sometida a unha agresión constante, teríase inhabilitado a unha candidata que non só avogou por una intervención armada contra o seu propio país, senón que tamén estivo implicada en actividades corruptas que danaron Venezuela, lideradas polo ex deputado Guaidó. Debilitar Maduro Xuntos, Corina e Guaidó, facilitaron o despoxo de activos venezolanos no exterior, entre eles as empresas Citgo e Monómeros, cun dano ao patrimonio de Venezuela de máis de 30 mil millóns de dólares. Na actualidade, o proceso electoral en Venezuela convértese no camiño elixido polos Estados Unidos para avanzar rapidamente nos seus obxectivos contrarios a Venezuela. Washington busca desgastar o chavismo e esgotar a poboación, que se viu afectada polos impactos da guerra económica. Estes esforzos combínanse con tácticas subversivas e campañas mediáticas. A estratexia central de Washington baséase en perpetuar a narrativa da "ditadura venezolana" para apoiar as súas accións de guerra económica. Busca illar gradualmente o Goberno e o Partido Socialista Unido de Venezuela, debilitar o liderado de Maduro, distorsionar o significado do chavismo perante o seu pobo e outras nacións latinoamericanas e desmantelar a integración rexional atacando un dos seus pilares fundamentais. Desestimar o proceso venezolano e as súas próximas eleccións mediante críticas inxustas e superficiais, sen considerar o contexto, antecedentes, actores e a importancia do seu desenlace, resulta contraproducente. É especialmente paradoxal dado que, ao longo destes 25 anos de Revolución, leváronse a cabo cerca de 30 procesos electorais, incluíndo eleccións presidenciais, rexionais, lexislativas e referendos nos cales a oposición obtivo triunfos parciais que sempre foron respectados.