Non podo esquecer a nova da presenza dun barco, o Prestige, en perigo na costa galega, ese momento en que rompín a chorar, era outra vez, sempre outra vez. Na memoria había outras veces que se pegaran aos bañadores na costa cunha lama fea en que morrían lapas, ourizos e estrelas entre as rochas no Rosal, polo mar de San Xián dos veráns da miña infancia. Na casa en Tui, co meu compañeiro Alexander, sentín que non eramos nada, só vulnerabilidade. Así xurdía en cada casa de ben a carraxe e a impotencia cando a imaxe do petroleiro apareceu ante nós. A carraxe e a impotencia aínda non nos abandonaron hoxe, pode volver outra vez. Tronzábase a calma do poema de Manuel Antonio, a soidade convertíase en traxedia. Fomos ficando sós/ o mar o barco e máis nós. Era difícil de explicar esa “outra vez” á quen viñera de fóra, Alexander non podía comprender que a decisión sobre o que acontecía no mar que lambía todos os topónimos da costa e das pedras e dos cons, tamén con cadanseu nome, dependese do goberno de Madrid. Axiña se decatou que o mar ficaba demasiado lonxe, un gran descoñecido naquela corte. O Prestige fíxoo máis galego, e como galego este alemán falaría en Zürich sobre este tema e na universidade de Mainz e escribiría algún artigo sobre Man, o alemán de Camelle, ferido de morte pola traxedia. Nosoutros e nosoutras, o pobo, botouse ao mar para salvalo e salvarnos, moitas seguimos aínda nesa marea de dignidade, nunca máis outra vez, Nunca Máis.
Lembro persoas queridas que xa non están e fixeron das camisolas de Nunca Máis bandeiras que atravesaron fronteiras: Raúl Piñeiro, sen que a música lle dera paraxe; Joachim Wortmuth, que chega a tempo para un recital de poesía en Vigo contra a marea negra e conta que o taxista lle dixo que tirase fóra o gorro de Nunca Máis, que iso é de xente que só di mentiras, e entón el que lle responde, que sempre lle dixeron que tivese conta cos taxistas que había moito facha, tamén nese día soubemos que morrera Man; lembro a Paco Souto nun recital na Coruña e argallando encontros poéticos en Malpica... Si, persoas queridas, para partillarmos vida e tristura pintada nas lágrimas negras nas faces, nós, como en Mohicania, na manifestación en Madrid cando Ana Miranda nos alegra, Xulia nacería meses máis tarde, e Alexander en tantos bicos, naquela cadea humana.
A cadea humana da dignidade do ensino que abrazaba a costa, que falaba da emoción e da defensa do país. Ensino público que se encheu con berros da poesía contra a burla negra, na beiramar, cando o currículo escolar foi aprendermos leccións de dignidade, analizarmos as mentiras que non podiamos crer, que viñan desde os gobernos; o engano esfarelábase na imaxe da solidariedade coa terra e co mar. Teño falado con Puri Cabido da cadea humana, desa imaxe que percorreu o mundo, de que tanto amor non pode ser inútil, como nos dixo o poeta. Contra todo, coa axuda de autobuses portugueses para nos desprazar, fomos cadea no mar. Hoxe, illas soidade, debemos volver ser cadea para salvarmos mar e terra, fronte á cobiza enerxética, estamos en perigo.
Mangouras, o capitán que sabía que había que salvar barco e carga, contra a marea, é o rostro triste e digno, contra quen quería mandar lonxe o barco, para Portugal.
Xela Arias convócanos: intempériate país dos rumorosos.
