Un home camiñaba pola beirarrúa que une a praia coa urbe. Parecía tranquilo. Naquel intre pensei que tiña cara de canso, mesmo fatigado. Algo abrigado para a temperatura do día, o que máis chamou a miña atención foi a flor que levaba na man. Era unha rosa dun vermello pouco intenso, esluído. Se tivera que titular o cadro naquel mesmo intre, poría de nome algo así como home gris sobre fondo azul con flor na man.
Coñecín un neno que clasificaba as persoas por cores. Aos tristes chamáballes azuis; aos pouco enérxicos, grises; aos sorrintes, laranxas; aos malencarados, vermellos; e así, sucesivamente. Era moi divertido falar con el porque dicía que tal ou cal persoa era algo azul ou un pouco verde ou que tiña días. A min, os que máis me gustaban eran estes últimos: os camaleóns.
O certo é que levei canda min a imaxe daquel señor durante suficiente tempo como para saber que algo naquela visión me interpelaba. Preguntábame que o tería motivado a camiñar cunha flor na man, que había naquel xesto que me interesaba tanto, onde están os puntos de fricción entre aquilo que damos por sentado e o que en realidade se amosa, ante nós, coma unha descuberta.
A flor non era acabada mercada, nin semellaba forte, nin era perfecta, nin serviría para poñer nun búcaro. Tiña pouco talo. De feito, parecía a piques de perder os pétalos, esvaída nas mans do señor quen parecía sostela con orgullo, incluso con urxencia. Tiña que chegar a algures canto antes e a rosa semellaba necesaria.
Quizais asumimos que, co paso dos anos, as persoas perdemos a capacidade de comportarnos con tenrura, que esquecemos a necesidade de procurar a beleza ou que o tempo aceda o noso carácter coa mesma facilidade coa que nos cuartea a pel. Pode que ese fose o motivo polo que me sorprendera tanto a visión do home gris. A dun ancián cunha flor, a dun acordo tácito entre a tenrura e o paso do tempo.
A miña avoa María sempre tiña flores no cuarto. Supoño que as quería ter preto para sentir que estaba rodeada de cor, de ledicia, de natureza. Desde caraveis ata margaridas pasando por rosas, lirios ou orquídeas. Como somos de familia de floristas, María podía elixilas con certa despreocupación pois sabía que habían chegar a casa facilmente. Houbo un tempo no que estivo enferma e precisaba coidados especiais. Lembro como comentaba, a modo de recomendación, que había que ver de botarlle auga as flores. Incluso unha vez atopámola ergueita canda o búcaro retirando as follas murchas. Empregaba a mesma fortaleza coa que ía de moza a apañar o toxo ou coa que estrumaba as cortes das vacas. Os meus primos, por certo, non saben o que é estrumar pero, canto menos, saben que as flores das xestas son bonitas e que habían quedar ben se plantaramos unhas cantas para facer a sebe da horta. Descoñecen, ademais, que lles chamamos pendóns á flor das canas do millo e que as follas cortan os dedos tanto ou máis que os folios impolutos, pero saben, porque llo contamos, que María facía alfombras de follaco, que o meu veciño aínda conserva a técnica e que nos regala sombreiros e salvamanteis de millo de Bon. Para min son un tesouro o que para outros, restos.
A forza de María sempre foi unha incitación á rebeldía, á revolución, con pequenos xestos, sen grandilocuencia. A voz débil poñendo sempre o acento no lugar axeitado. Ela, unha de tantas. Desas que saben que, ás veces, nin arre nin xo pero arre. Das que quizais non daban un paso adiante pero tampouco o facían cara atrás. Das que cultivaban a flor e a espiña coa mesma paixón. Por iso diría que era coma o millo de xullo, vigorosa e alta, apuntando ao ceo pero ben chantada na terra, aínda que fose delgada e pequena como a millerada de Cultas.
O home que facía o camiño de Aguete a Marín ía tranquilo, canso pero non derrotado.
Co ricto serio, parecíase a aquel poeta que erguendo unha vara de campaíñas declarou estar perdido por non saber onde situar tanta beleza. Ou semellaba aquela poeta que descobre flores cando arromba o xardín, que se marabilla e nos fai cómplices.
Non sei se será certo iso de que mentres quede unha flor, haberá primavera pero acredito na idea de que unha flor pode xustificar que alguén inicie, dunha vez por todas, unha revolución.
