Unha persoa de mediana idade pode pertencer ben a media ducia de asociacións de veciños ou comunidades por obrigación, culturais por convicción ou deportivas por tradición e de festas digamos por devoción.
Logo se hai crianzas xa se suma a ANPA, só como número que eu non teño tempo. Pero de rigorosa achega monetaria; todo sexa pola falta de comedor da Xunta, polo festival de fin de curso ou excursións varias sempre máis baratas que nas axencias. Se detectamos un TEA, TDAH ou outra, e cunha intolerancia, enfermidade, síndrome, sumamos outro recibo máis á espera da ansiada subvención municipal, provincial ou "autoanémica" para alegrar contas dos bancos e interesantes asembleas anuais nas que, das poucas asistentes, adoitamos escoitar certas críticas –as de WhatsApp non as contamos, claro-. Críticas desas persoas non dispostas a facelas na asemblea anual cun exercicio económico máis coa mesma dirección.
Os máis vellos da casa teñen as súas propias cotas: cemiterios e panteóns de verdadeiras galegas ilustres non sempre acompañadas de confrarías diversas. Todo se agrava a final de mes e nada desgrava a final de ano.
Cotas activistas, sindicais e políticas a parte -se as houber- a enumeración podería ser completada por algunha outra actividade lúdica fóra de todo o anterior se non pasamos dos 300 euros ao ano, tope para algunhas casas.
O caso é que a lei de asociacións do ano 1964 derrogada pola de 2022, reguladora do Dereito de Asociación, recolle o dereito fundamental de reunión amparado baixo a rancia Constitución do 78 só modificada en tres casos: para o sufraxio das persoas estranxeiras (1992), estabilidade orzamentaria (2011) e "persoas con discapacidade" do artigo 49 o pasado mes de xaneiro.
E a xente acorda reunirse e falar ante unha determinada enfermidade cando se deriva case automaticamente a unha asociación. E esas directivas fan un traballo desinteresado estupendo. Cunhas inquedanzas, cunhas doenzas -quen está activa-, actúan como un verdadeiro revulsivo e motor con actividades, información útil, asesoramento, acompañamento ou profesionais cando acudimos a elas.
Pero non é normal que sexa o voluntariado, o altruísmo quen se ocupe das enfermidades sexa o estadio que sexa. Pensemos. O sistema de saúde pública e da seguridade social (artigos 39-52 da Constitución) pasa a ser tutelado por outros organismos. A administración pública poderá doar uns cartiños quedándonos polo tanto na indefensión e desprotección. Como podería pasar, seguramente coas últimas asociacións, por exemplo a da Covid persistente que a muller padece máis ca o home.
Claro, o camiño pode e debe empezar pola xuntanza, asemblea, asociación... pero ten que acabar cando o SERGAS -neste caso- asuma as súas verdadeiras competencias. Os recortes sanitarios e a consecuente privatización da sanidade fan agromar asociacións en pugna desigual contra Goliat. O peor disto, as contribuíntes que non reclaman, calan ou comungan co: éche así, que se lle vai facer, non hai médicos... Cando esas mesmas persoas non dubidan en pagar o que non teñen nunha atención sanitaria non sempre axeitada. Como se non se puidera dar acubillo á cantidade de profesionais e investigadoras das universidades públicas do país, na sanidade pública tamén, para fortalecer a universalidade da atención en todos os campos á cidadanía, como cacarexan gobernantes cando enchen a boca coa palabra Constitución.
A min non me cabe na cabeza a existencia na actualidade dunha asociación como A Mesa pola Normalización Lingüística, desde 1986, fronte a unha Política Lingüística da Xunta de Galiza que... que fai logo ou que non fai a Política Lingüística pola lingua propia do país?
A única asociación lóxica, ao meu entender de loita, sería contra o SERGAS para que atenda todas as doenzas das que non se ocupa ou das que non fai o conseguinte seguimento deixándonos aos contribuíntes e administrados orfos desta administración como aquelas nais e pais que sendo "guais " cos seus fillos esquecen as súas obrigas como proxenitores.
