Polo Miño con Manuel María (III). O Miño galego-portugués

Este tramo abrangue os derradeiros 90 km do curso, nos que o Miño volve ser un río ceibe, mais non un río natural porque, por cousa do aproveitamento eléctrico, o seu caudal vai minguado e ten un fluxo irregular e imprevisible. Neste traxecto seguimos o Miño que conserva, como pode, a súa beira natural coas especies que sempre medraron ao seu carón mesturadas, como por desgracia acostuma ser habitual en todos os sistemas naturais, con especies introducidas e invasoras. E o mesmo sucede na auga na que seguen a desenvolverse, aínda que en menor número, as especies que facían do Miño un río peixeiro e farturento, as especies que permiten que sigan a ser posibles, aínda que limitadas pola lexislación e o número de exemplares, os traballos e a teren utilidade as artes tradicionais que lle deron sona. Neste tramo derradeiro segue a ser o río das lampreas e os meixóns, e o río das pesqueiras e os voitiróns, ao pé do que se atopan as localidades que conservan actividades relacionadas co aproveitamento dos recursos pesqueiros e as receitas para a súa degustación, e que celebran a permanencia destas especies con festas na honra dos peixes que lle deron valor ao seu traballo –festas do meixón en Tui (O Baixo Miño) e Salceda de Caselas (comarca de Vigo), da lamprea en Arbo (A Paradanta), festa dos pescadores das pesqueiras en Melgaço, festivais da lampreia en São Pedro da Torre, en Valença, e outras localidades da beira portuguesa... E mentres segue o camiño do Sol para ir render a súa vida ao Atlántico marca o límite territorial entre Galiza e Portugal, convértese nun río fronteira, mais nunha fronteira que mantén, nunha e noutra beira, relacións, tradicións, aproveitamentos e problemas compartidos por xentes que se asentan en localidades parellas. Entre elas estabelecéronse boas relacións e a necesidade de mellorar as comunicacións propiciou, no tramo final do século pasado, a construción de novas canles de comunicación (pontes e transportes fluviais). Novos puntos de achegamento que facilitaron os intercambios e o xurdir de proxectos comúns como as Eurocidades e a Eurorrexión Galiza-Norte de Portugal, que ten entre outros campos de traballo o de recuperar e impulsar o coñecemento do Patrimonio Cultural Inmaterial común. Desde as localidades próximas ao río, tanto galegas como portuguesas, é posible achegarse á auga, porque a maiores de teren acceso aos puntos de aproveitamento dos recursos pesqueiros tamén acostuma haber acceso a recursos paisaxísticos e de lecer (praias fluviais, miradoiros e roteiros), e desde eles pódense percorrer tramos da beira seguindo itinerarios acondicionados ou camiñando por carreiros de pescadores.