Polo que poida pasar

Non é doado precisar que aprendemos na Escola de Arquitectura, pero en certas ocasións, si sabemos como o aprendemos. O ensino, ese particular milagre de comunicación, produciuse seguro coas nosas conversas, entre os libros e revistas da nosa extraordinaria biblioteca, ante contados profesores e grazas a algunha charla memorable. Algún cartel debeu anunciar no ano 96 isto: Enric Miralles arquitecto, venres 13 de decembro, 12 horas, Aula Magna de Arquitectura Técnica. Chegado o momento, tras a expectación xeral, as tres empinadas bancadas e o chan desbordaban estudantes e mestres. A charla comeza ao apagarse as nosas caras alumeadas polo reflexo do linóleo vermello. Un material inesperado ilustraba, “case sen querelo”, o seu arrebatado discurso. Un arsenal de planos, colaxes e maquetas mesturábanse "sen querer separar as cousas". Entre os proxectos presentados, detívose no concurso para a ampliación do Teatro Real de Copenhague, onde o traballo de Christo, Miyake, Kaare Klint ou Feininger e de arquitectos como Semper, Gregotti, Markelius, Poelzig, Palladio ou Stark desfilaban da man. Non eran citas trilladas senón a natural conversa que Miralles dicía manter con todos eles. Ademais de cos seus colaboradores e socios, Pinós primeiro e Tagliabue despois. Contaxiados, saímos coa ansia de comezar a traballar, canto antes, no que fose. Non para facer algo como aquilo, que sería ridículo, se non para tentar pensalo así, cunha outra mirada sobre as cousas. E sen esquecer xamais esa alegría no facer. Entón impresionounos, máis tarde cremos que algo en nós cambiou, definitivamente. Hoxe, case 30 anos despois, sei que, sobre todo, aprendemos grazas a el algo fundamental: a valorar e coidar as ideas dos demais. Recordo só outras dúas charlas que alcanzasen esa dimensión xa no doméstico salón de actos da Escola Técnica Superior de Arquitectura da Coruña (Etsac). A aparición poderosa de Mendes da Rocha en 1999 e a extraordinaria descrición dos proxectos en marcha de Alonso de Santos en 2001. As tres charlas están dispoñibles na nosa biblioteca. Conteñen enormes doses de intelixencia e de verdade, que tan pouco frecuente é que se dean xuntas. Ademais, grazas á tecnoloxía dispoñible entón, e sobre todo, á constancia de Asorey para rexistralas, sorprende poder volver ver con ollos novos o que no seu momento foi de tal intensidade. De que nos advertían aqueles carteis?, é que se pode anunciar o inesperado? O inventor daquelas colaxes de atractiva composición e clara lectura continúa producíndoos, aínda entre présas e aulas. E o máis grave, o profesor Peña segue asistindo a todas elas, en busca dalgún adxectivo preciso, forma sorprendente ou trazado particular. El acode sempre, entusiasta, polo que poida pasar. Grazas, Felipe. Grazas por teimar. *Este é un dos textos do libro Os carteis de Felipe Peña: actividades culturais a través da súa propaganda (Labirinto de paixóns). **Próxima exposición en setembro no COAG da Coruña.