'Desexando ser', a pintura de Daniel Verbis no Marco

A análise especulativa sobre o presente da pintura, sobre as súas relacións, a súa capacidade de transformación e sobre as súas posibilidades de supervivencia como linguaxe en distintos soportes e transmisións, é un dos elementos centrais na obra de Daniel Verbis (León, 1968), artista que presenta no MARCO, Museo de Arte Contemporánea de Vigo, a exposición Desexando ser, proxecto onde se pode contemplar un conxunto ben representativo da súa obra dos últimos anos. Por medio dunha suxestiva montaxe podemos achegarnos a un traballo marcado por unha carga analítica a respecto da linguaxe pictórica. Son obras que xogan con elementos contrapostos en diálogo, pintura sobre lenzo e instalacións obxectuais e que fan uso de materias historicamente alleos ás técnicas pictóricas: fíos, plastilinas, botóns, resinas, las, lonas plásticas... Desta dialéctica vai xurdir a súa orixinalidade como froito dun proceso notoriamente reflexivo que parte dunha asimilación de influencias para pasar a unha inmediata incomodidade e culminar nunha síntese na cal o espectador vai xogar un papel de senlleira importancia, porque as obras, dunha apertura sígnica moi evidente, permiten lecturas abertas, mais sempre fortemente alicerzadas na tradición da modernidade. No conxunto de obras de Verbis podemos achar ecos dunha das ideas básicas do surrrealismo, o dépaysement, como dicía André Breton, o estrañamento, que se debía á indeterminación das imaxes e que se plasmaba por medio da xustaposición de dúas realidades máis ou menos distantes que xeran un conflito, un choque. Con todo, o referente surrealista non esgota nin moito menos a percepción que nos ofrece a o traballo de Daniel Verbis. Un aspecto que permite enxergar, claramente, a visión de conxunto da súa obra é estarmos perante unha ollada e unha intervención dirixida sobre os camiños abertos que a pintura posibilitaba -e posibilita- desde o herdanza das vangardas históricas, sobre todo na liña que vai do surrealismo á abstracción. Para elaborar a súa propia linguaxe o pintor foi desenvolvendo un enleado tecido de liñas, onde salienta o elemento orgánico, o larvado erotismo e a compoñente lúdica, para crear propostas dun presente rigoroso sempre inseridas tamén na tradición do medio pictórico, o que fai que o espectador teña sempre a sensación de estar perante traballos dunha actuante actualidade e, ao tempo, sentilos como froito dunha vizosa tradición. Contemplando as súas obras somos conscientes de que o pintor utiliza un instrumento xa formado cuxos mecanismos se transmiten intactos e ao tempo constantemente anovados.