O amor medra como as sementes do odio

Paul Schrader foi un dos artífices do "Novo Hollywood" pero, malia ser guionista de Taxi Driver, Touro Salvaxe ou dirixir American Gigoló e O bico da pantera, sempre estivo á sombra doutras cabezas máis visíbeis do movemento como foron Martin Scorsese, Brian de Palma, Francis Ford Coppola ou Steven Spielberg. Co tempo labrou un nome, pero nunca puido despegarse da súa aura de outsider, ao igual que a maioría dos protagonistas dos seus libretos. Co Mestre xardineiro pecha unha sorte de triloxía existencialista xunto con O reverendo e con O contador de cartas. Se ben as dúas primeiras son máis escuras, sórdidas e pesimistas, nesta última semella achegarse máis ao humanismo de Sartre a través dunha trama que xusto tiña vimbios de ser a máis sombría de todas pero acaba sendo a máis optimista, redentora e cun 'happy end' "impropio" de Schrader. A historia céntrase nun xardineiro que traballa na mansión dunha muller rica coa que mantén unha singular relación máis aló do profesional. Un día, a muller encoméndalle a tarefa de acoller a súa sobriña neta para ensinarlle o oficio e, así, afastala da mala vida. O xardineiro pronto descobre que detrás da petición hai moito onde rascar, pero el non é o máis indicado para cuestionar segredos doutras persoas, pois é o principal interesado en que non se coñeza o vergoñento pasado que leva tatuado na pel. Fiel a unha atmosfera deprimente, voz en off e un estilo narrativo de flash backs ben dosificados e información a contagotas, consegue manter o persoal pegado á butaca en constante sensación de malestar e desacougo, agardando o inesperado. Vóanos a cabeza en varios momentos do filme, tendo un momento álxido cando descobre as tatuaxes que porta o xardineiro. Filme a medio camiño entre American History X e Unha historia de violencia. Historia de redención, perdón a un mesmo (e dos demais) e amor, a resposta a todo... Schrader demostra a súa intelixencia ao colocar no centro da ecuación un dos "chicos orgullosos", un deses homes que tanto defendía Trump nos seus discursos cando aínda era presidente dos EUA. Schrader utiliza un fascista nazi supremacista branco da peor ralea para cuestionar, e que nos cuestionemos, se é posíbel perdoar alguén adestrado para odiar e facer dano. O desenlace é quizais algo precipitado, mais está ben xustificado, pois Schrader está xogando todo o tempo coma se fose un prestidixitador que amosa as súas cartas ensinando unha historia que semella que xa coñecemos ben, pero gardándose sempre o ás para matar o tres.