Berro feminista en forma de thriller de terror

Após unha irregular carreira como actriz, iso si, deixando pegada na maioría das interpretacións, a filla de Lisa Bonet e Lenny Kravitz decide dar o salto á dirección cun prometedor debut con carga de profundidade. Sitúa a trama na illa privada de Slater King, un magnate multimillonario que mercou o afastado lugar para fuxir do mundanal ruído. Nunha festa de recadación de fondos coñece Frida, unha camareira que se colou na festa coa súa amiga Jess. Despois de se integraren na luxosa festa, King invítaas a súa illa privada a pasar uns días xunto as súas amizades da jet set. Semella o paraíso. Quizais demasiado. Cando unha serpe traba Jess, a terrorífica verdade comeza abrollar. Kravitz filma un berro feminista, en forma de thriller de terror, a prol do #NonéNon e do #EuTamén e contra a xente, mellor dito, os subhumanos dexenerados que deciden drogar mulleres para abusar delas. O filme concibiuse como alusión directa a Jeffrey Epstein, e tamén a Bill Cosby, pero resulta abraiante o paralelismo repentino que ten co caso contra Dominique Pelicot. Verdadeiramente pon os pelos de punta e revolve as tripas que unha ficción se adiante (pois o filme concibiuse antes de que saltara o caso Pelicot) ante un feito real tan atroz. Esta depravación fai saltar os instintos máis primarios e salvaxes. Cero piedade. A xustiza pola man. Pero, curiosamente, e por sorte para estes infrahumanos, este impulso visceral adoita pasar máis nos homes que nas mulleres. A vinganza que propón Zöe Kravitz achégase máis a como adoitan pensar as mulleres nunha desenlace, non carente de sangue e violencia, pero si máis axeitada e xusta, sobre todo para as superviventes, e seguramente máis cruel para os violadores que calquera sádica vinganza. Moi boa dirección do elenco, encabezado por Channing Tatum (que tamén produce), e secundado por Adria Arjona (Andor), Christian Slater (O nome da rosa), Geena Davis (Thelma e Louise), Kyle MacLachlan (Dune) ou Haley Joel Osment, o neno de O sexto sentido nun rexistro sorprendente... e noxento. Só un pero: cando o guión intenta fiar todo de maneira trampulleira e forzada en troques de deixar as cousas máis aleatorias. Destaca en ritmo, fotografía e unha realización con gran variedade de recursos narrativos e certo atrevemento na elección de tipo de planos que demostran, en conxunto, que hai madeira de cineasta en Zöe Kravitz. Se non se deixa imbuír por Hollywood, é probable que, máis pronto que tarde, se deixe de referir a ela como “a filla de Lenny Kravitz”.