Canto máis coñezo as persoas...

Após case dúas décadas encadeando unha racha bastante irregular (tirando a pobre), volve o mellor Luc Besson, un Luc Besson que non só recupera o "toque Mellville", senón que tamén nos agasalla cun nivel cinematográfico que non víamos desde Léon (o profesional). E xa choveu... A idea de Dogman xorde ao ler Besson unha noticia sobre un rapaz de cinco anos que viviu encerrado nunha gaiola, engaiolado pola súa propia familia. Constrúe desde aí un guión sobre a vida dun rapaz que debe afrontar os traumas derivados despois de padecer un suceso tan monstruoso. Mediante flashbacks contados a unha psiquiatra, descubrimos como o rapaz queda en cadeiras de rodas de por vida e como é quen de que o entendan os cans. Desafiuzado, desprezado, sen amizades e co corazón feito cachizas, aproveita ese enorme poder para roubar aos ricos e axudar a xente que llo pide, tal Ryder da Patrulla Canina, pero en modo catarse violenta existencialista. Caleb Landry Jones, que xa fora premiado nos festivais de Cannes e Sitges pola súa interpretación en Nitram (dispoñíbel en Filmin), ponse na pel deste rapaz na súa fase xuvenil e adulta. Por momentos pode lembrar ao Joker de Joaquin Phoenix, pero Dogman non está enfermo, salvo porque non pode camiñar. O seu travestismo xorde por necesidade e aceptación a partes iguais. Despois de todo o que tivo que vivir, o mundo drag de cabaré semella a súa última táboa de salvación. É aceptado sen ambaxes e, por vez primeira, gústalle o que ve no espello. Dogman ben podería pasar por un súper heroe traumatizado do Universo DC pero dentro do multiverso da triloxía de O protexido. Eu deixo caer a idea por se acaso... Destaca na forza narrativa con ese entrelazado de flashbacks que van construíndo o quebracabezas, e que toca teito cando rompe cos esquemas mediante a narración non lineal. Aí acada cotas de puro cine. Extraordinario tamén o deseño de produción, a emotiva banda sonora do seu habitual Eric Serra, a fotografía, as escenas de acción, as dos cans, unha tremenda habilidade para cambiar de xénero cinematográfico sen que se note moito e, claro, Caleb Landry Jones. Soberbio. Tremenda clase maxistral de interpretación. Pode, e debe, chegar ás portas dos Oscars ou, como pouco, levar unha nomeación. Dogman entusiasmará a fans de Besson, do cinema de acción que gusten dos personaxes ben traballados e amantes dos cans listos como allos. Tamén atrapará a curiosas que se asomen a ver que tal está a peli que eleva con tanto entusiasmo o crítico de Sermos Galiza.