Deus no diván

Setembro de 1939. Dúas das mentes máis brillantes do século XX, Sigmund Freud, ateo devoto, e C.S. Lewis, ateo convertido en crente, reúnense na casa de Londres do pai da psicanálise para debater sobre existencia de Deus. Un encontro ficticio apoiado na idea dos indicios sobre a visita á casa de Freud dun profesor universitario, como era o escritor de As crónicas de Narnia, durante esa época. Non era Lewis, pero sementan a dúbida. A última sesión de Freud está baseada na obra teatral homónima de Mark St. Germain que, á súa vez, está baseada no libro The Question of God, de Armand Nicholi, que recolle "un xogo" que facía nas súas aulas arredor da comparativa entre Freud e Lewis a través dos seus escritos que contrapoñían os argumentos filosóficos de ambos, tan diametralmente opostos sobre Deus, pero tamén sobre o amor, o humor, a dor, o sufrimento, o sexo, o sentido da vida e a morte. Libro que tamén inspirou unha miniserie documental homónima emitida en 2004 pola televisión pública dos EUA e que agora tamén inspira a segunda longametraxe de Matt Brown (O home que coñecía o infinito). Sen ser un biopic ao uso, si recolle fragmentos contrastados da vida de ambos. O cancro de Freud, a reconversión relixiosa de Lewis, a relación paterno filial con Anna Freud, a importancia da relación de Lewis coa nai do seu mellor amigo, a fuxida da Alemaña nazi dos Freud, ou as amizades de Lewis, incluíndo a que mantivo con Tolkien, que (oh, si!) aparece no filme. Tamén os seus respectivos medos. Mentres Freud psicanaliza Lewis de maneira velada, xorde de maneira implícita o subconsciente do doutor que, no fondo, nos seus derradeiros anos de vida, quixera crer en Deus, pero é incapaz de facelo debido ao seu intelecto. Ademais da ambientación, a posta en escena, o deseño de produción, a fotografía e a música (cunha peza composta polo mesmísimo Anthony Hopkins), un dos puntos fortes radica no uso que lle dan aos flashbacks; sempre repentinos e cunha potente carga dramática. Outro, por suposto, é o espectáculo de actuación de Hopkins como Freud que, curiosamente, fora C.S. Lewis en Terras de penumbra, de Richard Attemborough. Os diálogos e divagacións conteñen ese tipo de aforismos e frases lapidarias para a posteridade cargadas de sabedoría e que invitan á reflexión, unha continua transcendencia dialectal que pode resultar irritante. O interesante avance das subtramas (xunto cos citados flashbacks) axudan a que nunca cheguen a ese termo. Ollo á elegante e alegórica escena final.