'Nova orde', de Michel Franco: a distopía que asexa

Antes de nada, debo recomendar que é mellor saber o menos posíbel do último filme de Michel Franco. Só adoito suxerir isto en contadas ocasións, pois non sempre saber detalles do filme inflúe á hora de gozar del e si dá datos, cando menos esa é a intención do que subscribe, para saber se é da corda ou non de cada persoa... mais con Nova orde, coñecer parte da trama ou detalles, por nimios que sexan, fará correr o risco de perder unha experiencia cinematográfica das que marcan durante moitísimo tempo. Se decides seguir lendo, agardo que xa viras a película... Nova orde / Michel Franco / México-Francia / 2020 / 88 min. Michel Franco, que tamén firma o guión, logra xogar co público dunha maneira maxistral. Case fai sentir a mesma angustia e o desconcerto que teñen as protagonistas. Durante a voda encárgase de que odiemos a meirande parte das persoas invitadas mais non a Marian (Naian González Norvind), a noiva, que fai todo o posíbel por axudar a un antigo empregado recadando cartos no enlace para unha operación de corazón nun hospital privado. A continuación presenciamos, con certo xúbilo, que a revolta que se viña fraguando portas afora do enlace matrimonial, é unha sorte de revolta popular dos pobres que se alzan contra os ricos. Unha idea xenial de primeiras, pensamos... un Parasitos á mexicana, ansiamos... Pero pronto nos baixan as ilusións... A contundencia e crueldade dos "pobres" comeza a non facernos graza ningunha, mais é que pouco despois aparecen os militares... ou iso parecen. Comezan numerando e interrogando as persoas detidas, entre elas Marian, e aí xa deixa de parecernos boa idea. Logo hai un pequeno respiro e albíscase certa esperanza. Un xeneral entra en acción e semella que todo acabará pronto coa aparición do verdadeiro exército. Toques de recollida, pases de traballo, controis policiais severos comezan ser o día a día... pero o peor está por chegar: torturas, violacións ou ultraviolencia implacábel propia de réximes fascistas recentes, convertendo a distopía nunha advertencia do que pode acontecer se non estamos atentos aos sinais. E Nova orde está cargada de sinais e simbolismo: a pintura verde, a noiva de vermello, a tenda de Louis Vuitton destrozada... Gran posta en escena e dominio dos espazos, sobre todo na parte da voda, e un uso soberbio dos fóra de plano. Durante gran parte da trama camiña sobre unha fina liña entre a xustificación e o repudio absoluto. Provocadora até o final, é que final... Tremendo. Esas notas de trompeta militar provocan un calafrío tal que nin o mellor filme de terror.