Unha man en cada pistola

En Cornos (como ben indica o título) espertaba cuns cornos após unha resaca de campionato; en Víctor Frankenstein facía dun Igor de esmendrelle (pero sen pretendelo); e en Swiss Army Man (a máis rara de todas, de lonxe) facía dun morto flatulento... Está a dúas películas máis de gañar, definitivamente, o alcume de "Nicolas Cage do bizarro". Mellor dito: a unha. Guns akimbo | 2019 | Nova Zelandia-EUA | Jason Lei Howden | 95 minutos Guns Akimbo vai un pouco na liña de Cornos (en canto á premisa). Aquí interpreta Miles, un programador de videoxogos que esperta con dúas pistolas aparafusadas ás mans tras cabrear un mafioso-psicópata, interpretado polo gran actor irlandés Ned Dennehy (Peaky Blinders, Mandy). Sen comelo nin bebelo, Miles acaba de entrar en Skizm, un videoxogo no mundo real no que se enfrontan dous contrincantes a vida ou morte... coa mala sorte de que terá que xogar contra Nix (Samara Weaving), a máis salvaxe e sanguinaria contendente de Skizm. Antes de se converter nunha máquina de matar, Miles terá que tentar facer as cousas cotiás sen poder sacar as pistolas das mans. Segunda longametraxe do neocelandés Jason Lei Howden após a comedia de terror metaleira Deathgasm. Antes de dar o salto á dirección, formou parte do departamento de efectos visuais de superproducións da talla de: Prometheus, Os Vingadores, O home de aceiro ou O hobbit. Unha experiencia que se nota, e moito, na calidade dos efectos das súas pezas, aínda que teñan un orzamento limitado. Guns Akimbo ten pouco de orixinal, agás a premisa inicial, claro. No fondo é un popurrí de filmes como Perseguido, Nerve, Gamer ou Wanted pasados pola peneira do videoxogo e con "xefe" final. O curioso de todo isto é o tremendo grado de implicación profesional de Daniel Radcliffe, por moi toleirán que sexa o rol. El víveo como o papel máis prezado do mundo e iso transmítese en cada escena. E pásalle en cada proxecto no que embarca. Algo digno de eloxio. A espectacular realización e a montaxe vertixinosa fan de argamasa perfecta para disimular a morea de buracos de guión e unha trama sen pés nin cabeza chea de clixés. Transcorre todo a tal velocidade que non dá moito tempo para cuestionar nada. Unha montaña rusa de risas, adrenalina e pracer culpábel por ter perdido o tempo nunha parida tan grande.