O pequeno ditador

A parodia con maiúsculas neste senso é O gran ditador de Chaplin. Máis tarde Lubitsch faría Ser ou non ser e, décadas despois, Benigni A vida é bela. Todas elas cun equilibrio, case máxico, entre comedia, emoción e discurso antifascista. Tamén Tarantino fixo a súa comedia de ficción histórica-xusticeira, pero xogaría noutra liga. Jojo rabitt | 2019 | Taika Waititi | 108 m. Con Jojo Rabbit, Taika Waititi vén unirse á selecta escolma dos Chaplin, Lubitsch e Benigni. O director neocelandés xa apuntaba maneiras desde que saltou á palestra coa divertida O que facemos nas sombras, unha comedia de vampiros, en forma de falso documental, do mellor que se fixo neste subxénero no que vai de século e que, ademais, foi determinante para que Marvel se fixase nel para impregnar do seu sentido de humor Thor: Ragnarok. Waititi escribe o guión de Jojo Rabbit tomando de base a novela O ceo engaiolado de Christine Leunens. Jojo (Roman Griffin Davis) é un neno das Xuventudes Hitlerianas con moita imaxinación e ganas de comer o mundo. Un día descobre que na súa casa vive agochada unha nena xudía (Thomasin McKenzie). Con axuda do seu “amigo imaxinario” Hitler (Taika Waititi), tratará de que os seus pensamentos non se desvíen do ideario nazi. O estilo visual aseméllase ao de Wes Anderson e, de feito, hai momentos con moitos paralelismos con Moonrise Kingdom. O de pór un amigo imaxinario (co aspecto de Hitler) a un protagonista co alcume de Rabbit (coello) ten que ser, á forza, unha chiscadela velada ao Invisíbel Harvey, filme dos 50 no que James Stewart tiña un amigo imaxinario con forma de coello xigante. Nada máis comezar, e co fin de descolocar o persoal, Waititi compara coa beatlemanía a fascinación por Hitler, os nazis, as esvásticas e todo o relacionado co fascismo. A partir dese instante xa intuímos que o filme non vai descorrer, precisamente, polo politicamente correcto. Despois de ver Hitler facer o ganso ao lado do neno protagonista ou como as gastan Sam Rockwell e Rebel Wilson nun campamento para nenos nazis, as bágoas comezan a brotar... de risa. Pero aviso... non todo son risas. A trama transita, a conciencia, por diferentes estados de ánimo conseguindo que o público acabe pasando da bágoa de risa a asomar unha de tristura. Atención a Scarlett Johansson. Entremedias romanticismo, moito xogo de palabras, humor absurdo e mensaxe humanista. Opta a seis Bafta e seis Óscar, incluíndo o de Mellor Filme.