Que non facer ante un fillo adolescente

O Fillo é a adaptación da última entrega da triloxía teatral, escrita tamén por Florian Zeller, dedicada á familia e que completa as pezas de A Nai (2010) e O Pai (2012), esta última levada con enorme éxito á gran pantalla en 2020 nun espectacular debut, con Óscar a Mellor Guión Adaptado e Mellor Actor (Anthony Hopkins) incluído, anticipando Zeller como un novo cineasta, curtido nas táboas, moi a ter en conta. Nesta segunda achega, realiza unha adaptación acorde co seu propio libreto, mais, desta volta, non chega á altura da expectativas xeradas pola súa predecesora. A historia céntrase nun pai divorciado que acaba de ter un novo fillo coa súa nova muller, 20 anos máis nova. Un día recibe a visita da súa ex muller por mor de que o seu primoxénito, Nicholas, xa adolescente, está pasando por unha "fase" que excede os límites da tolerancia e entendemento da nai. O pai, aínda que lle veñen mal dadas pola súa situación laboral e de vida, accede. Nicholas semella mellorar ante a presenza paterna... pero só é unha miraxe. Zeller aborda a visión de pai e de fillo case en exclusiva, pasando de puntiñas pola visión maternal, iso si, aportando aí unha sensibilidade moi atinada. Un pai ausente e nun momento laboral que o absorbe trata de comprender de maneira racional que carallo lle pasa ao seu fillo adolescente; un oxímoro en si mesmo, pois nin o fillo sabe o que lle está a pasar. Tampouco se afonda neste punto, nun intento, quizais, de que o espectador sinta a mesma incomprensión que está a padecer o pai, que non atina nin unha, ao contrario que con O Pai, onde transmitía con xenialidade a paulatina perda de memoria da decrepitude. Aquí o intento queda diluído nunha sucesión de momentos que procuran a emotividade a mantenta, mais as costuras son demasiado evidentes. Contar cunha estrela como Hugh Jackman como protagonista e que, ademais, sexa un dos que poñen os cartiños supón un detrimento da credibilidade da historia, e non porque Jackman non faga un bo papel, que o fai, máis ben porque non evita caer na tentación do lucimento persoal monopolizando gran parte das escenas coa súa presenza. Iso si, está ben arroupado por dúas monstruosidades da interpretación como Laura Dern e Anthony Hopkins, que fai de pai tamén, pero non ten nada que ver co pai de O Pai. O Fillo é un filme convencional cun desenlace bastante previsíbel e algunha que outra boa decisión (os "curtocircuítos" aleatorios dos protagonistas) que o arreda, por pouco, dunha peli de tarde de fin de semana.