A suma de dous números primos

Terceira longametraxe da cineasta franco-sueca Anne Novion, e terceira co seu compañeiro de vida Jean-Pierre Darroussin (Pelegríns), aínda que desta volta nun rol secundario pois todo o peso do filme recae na actriz franco-suíza Ella Rumpf (Cru), gañadora dun merecido César a Mellor Actriz Revelación por meterse na pel de Marguerite, unha solitaria, ensimesmada e obsesiva estudante da carreira de Matemáticas nunha das facultades máis prestixiosas de Francia. Marguerite ten unha mente prodixiosa. É a mellor estudante da súa promoción e está a piques de presentar unha tese que pode abrir camiño para resolver a nunca antes demostrada Conxectura de Golbach, que di que “todo número par maior que dous pode ser o resultado da suma de dous números primos”. Un teorema que xa foi tratado en filmes como A habitación de Fermat ou A verdade oculta. Durante a exposición diante do auditorio, Lucas, un brillante estudante de Oxford fichado polo titor de Marguerite, desvela un erro na fórmula que invalida toda a exposición. Avergoñada, Marguerite abandona a carreira e decide comezar de cero aceptando empregos precarios ata que, por puro azar dos acontecementos, descubre o mahjhong, un xogo feito para ela. Trama ben orquestrada, personaxe principal carismática, sucesos interesantes e coherentes e os datos matemáticos son tan precisos, que todo apunta a que é unha desas historias autobiográficas. Pero só en parte. Anne Novion tira fío dunha experiencia persoal inspirada nunha etapa da súa vida cando ela tiña 20 anos, na que tivo que estar encamada durante meses e logo custoulle encaixar coa súa xeración. De feito, nun principio, o guión non ía ter nada que ver coas Matemáticas, pero acáelle de marabilla que así sexa para tratar a inadaptación, a desorientación xuvenil e as dificultades por socializar. Un drama con toques de comedia romántica no que Anne Novion tamén incide, dun xeito crítico. o nesgo machista no mundo académico científico onde predominan o compadreo dos homes, e faino a través dunha muller metódica e calculadora (nunca mellor dito), mestura entre Sheldon Cooper e Amelie, pero despreocupada polo seu aspecto pois tampouco ten tempo para o amor. Tranquilidade que non haberá escena de “sombra aquí e sombra alá”. Toco cambia cando Marguerite deixa entrar o caos na súa vida, facéndolle descubrir o amor (a amizade e as relacións humanas). Aínda así, fáltalle un detalle máis para que a paixón flúa coma unha ecuación diferencial parcial de Caffarelli: quererse a si mesma.