Unha época inocente

Nomeada na Berlinale, premiada en San Sebastián, no Festival de Málaga e, agora, nos Goya, acadando catro 'cabezóns': Mellor Filme, Dirección Novel, Guión Orixinal e Fotografía (Daniela Cajías). Un debut moi prometedor para Pilar Palomero (Zaragoza, 1980) que tirou de lembranzas persoais para construír esta historia, un pouco na liña do que fixo Carla Simón con Estiu 1993, mais, en troques de ter 6 anos, a protagonista ten 11. As nenas / Pilar Palomero / EUA / 2020 / 97 min. As nenas está ambientada en 1992, ano das Olimpíadas de Barcelona e da Expo de Sevilla. Celia (Andrea Fandós) vive coa súa nai (Natalia de Molina) e estuda nun colexio de monxas. Ten poucas amizades, é obediente e chea de inseguridades propias da súa idade. Unha nena chegada de Barcelona, chamada Brisa (Zoe Arnao), convértese na súa compañeira de pupitre, pero tamén na catalizadora do seu paso á adolescencia. Porén a súa nai non está preparada para que a súa pequena pegue un cambio de rumbo tan radical. Un filme cunha catarse final que conecta directamente co inicio facendo que, por suposto, sexa un filme máis redondo, pero ademais, unha intelixente decisión narrativa para explicar ese paso de nena ao período de adolescencia rebelde. Fotografía de aspecto 4:3, como as televisións da época, á fin de axustarse á década pero tamén para centrarnos na opresión que sente no seu ambiente. Coa aparición da súa compañeira catalá, Celia comeza a dubidar de todo: da relixión, dos adultos, da súa incipiente sexualidade e tamén da súa nai. Antes nunca decidira por si mesma... pero comeza a tomar as súas propias decisións e asumir as consecuencias. O clímax exterioriza todo o que tiña dentro. Destaca a interpretación de Andrea Fandós e a brillante dirección da cineasta aragonesa, que consegue unha asombrosa naturalidade interpretativa de todas as nenas, malia colocarlles a cámara a poucos centímetros das facianas. Un notábel exercicio cinematográfico a ritmo de Los niños del Brasil ou Héroes del Silencio sobre unha época non tan recente, antesala do auxe tecnolóxico, onde todas eramos aínda un pouco máis inocentes, en todos os sentidos: non había Internet así que había que recorrer á Interviú ou ao Canal+ (aínda que fose codificado) para intentar entender mellor os sinais hormonais, os teléfonos eran fixos, botaban os Fruitis, as clases eran a base de ditados, xogábase no recreo, gravábanse cintas de casete e as aspiradoras da fin de semana cedo pola mañá eran un aviso para que "non o volvésemos facer". Todo iso, e moito máis, está no filme de Palomero.