Vade retro Satanás

Non é tan prolífica como Hollywood, pero as Antípodas estanse a converter nun extraordinario viveiro de grandes títulos de terror. Pódese dicir que Peter Jackson marcou camiño, moito antes da triloxía do Señor dos Aneis, coa delirante triloxía gore formada por Mal gusto, Meet the Feebles e Braindead. Cos anos chegaron títulos tan destacados como Wolf Creek, The Loved Ones, Babadook, Sissy ou, máis recentemente, Fálame. Xoias en bruto que mesturan á perfección unha boa premisa, un perturbador desenvolvemento, personaxes carismáticos e moita mala baba. O último Late Night, terceira longa dos irmáns Cairnes coa que lograron o Premio a Mellor Guión en Sitges, vén sumarse a esta prometedora corrente de "Australian Horror". Comeza como un documental sobre a vida de Jack Delroy, un famoso presentador de televisión dos anos 70 só eclipsado por Johnny Carson. Describe a súa obsesión por ser mellor que Carson, obsesión que só a súa esposa parecía aplacar. Tras a repentina morte desta por un cancro terminal, Jack desaparece da escena até que, un bo día, decide volver á palestra cun programa especial na noite de Halloween, un programa do que se conserva a cinta master e que forma parte do documental. Excelente factura e gran reparto destacando: David Dastmalchian (O cabaleiro escuro) no rol do presentador; Ian Bliss (Matrix Reloaded), un escéptico hipnotizador; Fayssal Bazzi (Peter Rabbit), coma un mentalista en plan Uri Geller; e a impresionante actuación de Ingrid Torelli como a nena posuída por un demo (que pillou nunha seita adoradora de Abraxas) e que rememora o mal roio que daba Linda Blair no filme de exorcismos por antonomasia. A idea da metraxe atopada televisiva, cunha perfecta realización imitando á da época mediante tres cámaras que non deixaban de gravar, incrementa a dose de realismo, cando menos inconsciente, pois estamos máis que familiarizados co formato da caixa boba. A isto temos que sumarlle a milimetrada sucesión de inquietantes eventos que se van sucedendo durante o programa, e xa aviso que a posesión demoníaca non é o máis terrorífico, senón a atmosfera que se vai creado, e que paseniño se vai imbuíndo case sen darnos conta. Stephen King, que ultimamente semella ser un baremo para saber se un filme (de terror) debe verse ou non, dixo que: "é absolutamente brillante" e que non puido "apartar os ollos". Ao contrario ca min, que debo confesar que houbo un par de escenas nas que tiven que virar a vista despois de senllos calafríos e da suxestión que tiña no corpo.