Vamos, hostia!

Lobeto chega á saga Deadpool para (intentar) salvar un Universo Marvel de capa caída e con demasiados fracasos seguidos recentes. Facía falta un revulsivo que recuperara a fe de seareiros e seareiras que comezaban a estar cansos de tanta trapallada (Madame Webb, Secret Wars, Echo, Quantumania, The Marvels...). Así que chegou Disney cun suntuoso talonario cheo de ceros que, xunto coa insistencia de Ryan Reynolds, convencen un Hugh Jackman que prometera non volver portar endexamais as garras de Lobeto. Non só iso, senón que tamén enfunda o traxe amarelo dos cómics, cumprindo así o soño húmido de moitos e moitas fans. A trama vai dun Deadpool en horas baixas desde que lle deron a negativa de ingresar nos Vingadores. Perde a moza, cun traballo de merda e sen futuro, o único que lle queda son as amizades. Un día, os da AVT (hai que ver Loki para saber que é) desvelan que o seu mundo vai desaparecer. Deadpool toma a iniciativa e busca un Lobeto que o evite; mais este tamén está ben fodido, e non vai ser doado convencelo. Para complicar o asunto, acaban no Baleiro, un páramo dominado por Cassandra Nova, a irmá maligna do finado Profesor Xavier. A fronte está o director de encargos Shawn Levy, iniciado no mundo televisivo e con títulos tan “edificantes” como o remake da Pantera Rosa, a saga Noite no museo ou Os bolseiros. Con Reynolds rodou recentemente Free Guy e Proxecto Adam, quizais por iso foi o elixido para aparecer encabezando os créditos. Ademais, tampouco é un director incómodo que saia das pautas concibidas polo mandarín Kevin Feige. Alguén dirá que iso non é certo e que os guionistas foron moi atrevidos, pois ten o récord de ser o filme de superheroes con máis bocaladas por minuto. Groseiro, malfalado, irreverente, cheo de chistes incómodos, violencia extrema, incluso gore. Pero resulta evidente que se trata dunha estratexia premeditada e autocontrolada. Van de malotes pero no fondo o obxectivo é seguir facendo caixa. Faltaría máis! Dito isto, Levy cumpre co traballo e, esta vez, faino verdadeiramente ben. Deadpool e Lobeto é un entretemento moi divertido pero, para gozar ben gozado, hai que obviar o guión e deixarse levar por esta orxía metarreferencial chea de "cameos" (algún brillante), constantes roturas da cuarta parede, violencia extrema e brincadeiras para todos os gustos... incluso de chorar da risa. Por riba de todo, destacan as pelexas entre Deadpool e Lobeto. Do mellor que se viu en tempos. Concretamente desde Infinity War. O resto... carne de "meme".