Os zombis (non) choran

Aínda que a primeira película de zombis documentada foi White Zombie, protagonizada por Bela Lugosi en 1932, non foi ata 1968 cando o subxénero zombi chegou a popularizarse grazas a A noite dos mortos viventes de George A. Romero, obra mestra do director de sangue galego, que naceu da inspiración nas historias sobre a Santa Compaña e lendas de tradición oral que escoitaba contar ás súas tías da Coruña. Desde entón o subxénero foi derivando en milleiros de ramificacións que mesturan desde a comedia (Zombies Party), o gore (Braindead), o cinema de aventuras (O exército das tebras), o romanticismo (Memorias dun zombi adolescente), o cine dentro de cine (One Cut of the Dead) ou drama (Maggie). Descansa en paz está emparentada con Maggie, protagonizada por un Arnold Schwarzenegger que seguía ao carón da súa filla (Abigail Breslin) malia que se convertera en zombi. Thea Hvistendahl debuta na longametraxe adaptando a segunda novela de John Ajvide Lindqvist, escritor tamén da novela (e da súa adaptación cinematográfica) Déixame entrar (2008, Tomas Alfredson). A directora norueguesa autoimponse o desagradecido exercicio de decepcionar calquera expectativa de toda persoa afeccionada, un mínimo, ás pelis de zombis, pois quería facer “unha peli de zombis para a xente á que non lle gustan as pelis de zombis”. Conseguiuno... vaia se o conseguiu. A premisa, que tarda bastante en se desvelar, conecta unha apagada xeral en Oslo co espertar dos mortos. Céntrase en tres casos concretos de mortos viventes: un neno, unha anciá e unha nai e esposa. As súas respectivas familias, por diversas razóns, deciden coidalos e protexelos das autoridades, que están a investigar as posíbeis causas do estraño acontecemento. Un avó amoroso, unha nai depresiva de clase obreira, a parella adiñeirada da anciá morta, un esposo dependente de clase media e uns nenos sobreprotexidos, son a outra parte do drama, que xira en torno a como afronta e se relaciona cada quen co ser amado resucitado. A realización pausada e a importancia dos espazos arquitectónicos condicionan unha posta en escena premeditada, milimetrada e algo impostada. Acerta de pleno coa sutil representación do status social de cada personaxe. Tamén o deseño de son e a banda sonora de Peter Raeburn, gañadora do Premio Especial do Xurado ‘World Cinema’ en Sundance. Ao haber apenas diálogos, son e música contribúen crear un entorno perturbador e un aura de desolación, baleiro existencial, inquietude e lamento. Moi interesante, pero irregular.