Análise diseminación

Galicia ten personalidade de seu, como comunidade cultural e política diferenciada, e como tal debería de se presentar no mundo. E facelo dun xeito afouto, amosando o que somos como pobo, como nacionalidade e como cultura. Somos unha comunidade política con consciencia de o ser, e unha cultura perfectamente definida pola nosa lingua xenuína, pola forza e persistencia das nosas expresións literarias, artísticas e creativas, polo noso dereito civil, polo noso pouso histórico colectivo e polas nosas institucións consuetudinarias, entre outras marcas de identidade. Esa función de promoción da cultura galega no exterior constitúe un reto permanente, por varias razóns que resulta doado entender. Os recursos son limitados, enténdase que máis limitados por non ser a cultura unha prioridade nin neste goberno nin os que o sucederán, pois o país semella estar perdendo esa conciencia de ser, herdada dos devanceiros. E logo está a fragmentación, esa lacra minifundista de quen semella ter unha leira na cabeza. Acción cultural exterior A limitación no orzamento vai acompañada dunha ausencia de flexibilidade que obstaculiza atender todo aquilo que podemos querer ou talvez soñar. Até o de agora a Acción Cultural Exterior concentrábase naqueles lugares onde a presenza das comunidades emigradas galegas era forte, ou nos países cos que mantiñamos unha relación económica importante. A estratexia non semella ter dado resultados tanxíbeis. A seguir discútense algúns parámetros que poderían ser considerados nunha estratexia cultural, que procure a creación de sinerxías e mecanismos de entendemento entre comunidades, que actúen, pola súa vez, como redes de defensa das identidades, para contrarrestaren no posíbel os procesos de aculturación progresiva, que igualan na mediocridade e laminan todo sinal de independencia. A estratexia, pois, require dunha visión científica na súa proxección. É dicir, terá que ser definida en termos de I+D+I (Investigación + Desenvolvemento + Innovación). A non ser que o que se teña en mente sexa un achegamento exclusivamente económico, que quere ver oportunidade de negocio alí onde só debe existir oportunidade de comunicación e cooperación recíproca. Trátase de explorar, non de manter unha hipótese sen a necesaria experimentación. Certo é que para os negocios o contacto cos nosos veciños xeográficos con marcada afinidade cultural (Portugal) e o resto de países lingüisticamente afíns (Brasil e outros Estados lusófonos), constitúen parceiros prioritarios. Mais tamén semella obvio que, polo de agora, tal parece que os intercambios culturais só funcionaron de xeito unilateral, é dicir, se somos nós, os galegos, os que facemos o esforzo orzamentario e asumimos a iniciativa política. Innovación e sinerxias A innovación debe estar na base da Acción Exterior. Somos un país diferenciado, temos abofé unha lingua propia e unha cultura milenaria, mais somos tamén presente e futuro, e teriamos, por iso, que mostrar de xeito preferente a nosa cultura contemporánea. Nada que obxectar a amosar o noso pasado, que serviu de alicerce para o noso presente; mais a cultura é algo vivo e mudábel e como tal ten que ser presentado. Na continuidade do estímulo, na persistencia do acto, radica a posibilidade de transferencia cultural O desenvolvemento quere indicar, entre outras variábeis, a evolución do espazo xeográfico que temos que explorar. Por iso, resultaría de interese partillar experiencias con países de tamaño pequeno ou mediano e non incidir, a non ser de xeito puntual e recíproco, en "exportar cultura" a países que nos superen tanto en tamaño que sexamos absorbidos e convertidos en ananos no noso intento de espallar a nosa cultura. Finalmente, outro parámetro a considerar é a reciprocidade. Así, a produción de redes e sinerxías ten de estar sempre na base de actuación. A óptica de actuación non debería ser nunca unidireccional, senón bidireccional (cando non pluridireccional). Os orzamentos deben ser partillados polos distintos organismos que interveñan no intercambio, de xeito que sería desexábel que, se Galicia fai un acto no país X, ese país, como contrapartida, deberá promover e financiar un evento semellante no territorio galego. Para rematar, cómpre salientar a importancia da continuidade nos procesos de desenvolvemento cultural no exterior. De xeito que unha aposta de pouco ou nada sirve se non ten continuidade. Na continuidade do estímulo, na persistencia do acto, radica a posibilidade de transferencia cultural. Temos que saír e ver mundo, sen complexos. Se non o conseguimos, ficaremos como unha anomalía, como un pobo sen atributos e non recoñecíbel externamente.