Eu pinto con brumas, non pinto as brumas

"As miñas cores son as cores da miña terra: Galicia". Tino Grandío O creador lucense Tino Grandío é fundamentalmente recoñecido pola sublimación dos grises na súa produción pictórica: paisaxe, retrato, bodegón, escenas populares…, non obstante, tivo unha primeira etapa chea de cor e tradición, influída polo costumismo cun trasfondo expresionista. Constantino Grandío López (Guntín, comarca de Lugo, 1924 - Lugo, 1977) naceu na aldea de Lousada, fonte de inspiración e lembranzas posteriores. De vocación autodidacta, as súas cualidades artísticas fixeron que a Deputación de Lugo lle concedese unha bolsa, en 1951, para estudar en Madrid. Alí madurou a súa técnica pictórica, relacionándose cos círculos artísticos e intelectuais daquel momento e creando un renovado imaxinario propio onde as acordanzas da súa terra tiñan especial protagonismo, agora plasmadas cun estilo máis moderno que alternaba entre a abstracción e a neofiguración. Deste xeito, adquire un forte dominio das sombras planas sobre as figuras, evoluciona ao esquematismo das figuras ou escenas representadas e consolida o seu antiacademicismo formal. Foi o artista dos grises, das etéreas néboas, das texturas atmosféricas, cunha paleta sobria pero chea de variacións e tonalidades Foi o artista dos grises, das etéreas néboas, das texturas atmosféricas, cunha paleta sobria, pero chea de variacións e tonalidades, que reflicten sempre un intenso lirismo existencial contrastando cunha personalidade extravertida e polifacética (a escultura, a música e a escritura foron outras das súas expresións creativas). Burros, cabalos e cans A natureza e os retratos son os temas onde mellor apuntala o seu persoal universo. As paisaxes e retratos teñen alma e trasfondo vital pintados en esencia, desdebuxando as liñas das figuras, ás veces xogando coa mancha e as texturas dentro dos tons grisáceos ou cores frías. A simplificación achégao á abstracción ou a un certo minimalismo, sen esquecer temas e motivos da súa primeira etapa pictórica, atopando na cor gris a súa poética propia, como di José Manuel López Vázquez, quen, xunto con Faraldo ou Caruncho teñen ben estudiada a súa vida e obra. Tamén mostra unha especial querencia polos animais: burros, cabalos e cans sobre todo, os nús femininos e os bodegóns de flores, estes como símbolo do tempus fugit e da caducidade da beleza. A súa produción pictórica transloce unha leve melancolía e moita profundidade emocional co maxistral manexo da cor e da luz conseguindo, en efecto, evocacións poéticas e efectos matéricos pese a unha soa aparente simplicidade compositiva. Unha doenza, que anunciaba o seu prematuro pasamento, influíu na intensidade e cantidade da súa última produción artística, onde se observa de cheo unha coherencia e estilo consolidado, deixándonos orfos de máis obras prometedoras. Non obstante, foi obxecto de exposicións e retrospectivas póstumas e de catálogos razoados da súa obra que divulgaron a súa contribución artística. Unha sala propia e única Case chegados ao centenario do seu nacemento e gracias á xenerosidade da súa familia e herdeiros, no Museo Provincial de Lugo recibiuse o segundo depósito de obras pictóricas deste artista, feito que contribuíu decisivamente á implementación dunha sala individual para el, única no país. Isto tamén supuxo uns cambios no noso discurso expositivo de arte galega para, finalmente, proceder hai unha semana coa apertura pública da sétima sala monográfica de artistas galegos, dedicada a Grandío, xunto ás preexistentes de Antonio Fernández, Xulia Minguillón, Xesús Corredoyra e na sección de debuxo e gravado: Castelao, Prieto Nespereira e Castro Gil. Agora, coas 29 obras de Grandío conservadas neste museo, ademais de expoñer acotío unha parte significativa na colección estable, mentre o resto está en reserva accesible para a súa investigación, pode apreciarse nesta institución a completa evolución artística dun dos pintores galegos máis senlleiros da plástica do século XX. Un século antes, Schopenhauer dicía que a arte é unha vía para escapar do estado de infelicidade do home e Tolstoi falaba da contribución da arte á fraternidade humana, como unha forma de comunicar emocións. Pois ben, no século XXI os museos son de todos e para todos, Aurora León dixit, polo tanto, realizan, a través do patrimonio cultural conservado, un servizo á comunidade, porque tamén son lugares de construción cultural, de identidade e de compromiso social.