Andrea Vázquez: "Temos que superar o concepto de 'novo cinema galego', é unha industria con moita madurez"

—Cales son as sensacións recibindo este premio? Estou moi contenta. Todos os premios que recibín na miña vida foron polos traballos realizados. Os filmes están feitos entre moitas persoas, polo que recibir un premio a título persoal tamén é unha escusa para pór o foco nunha mesma e facer unha reflexión e balance sobre o pasado e o futuro. Agradécese ter ese espazo para unha. Este premio pon o foco nunha maneira de facer cine na Galiza, cine independente e de autor, onde a temática é máis importante, se cabe, que a repercusión económica que poida ter. E tamén nunha maneira de producir de empresas pequenas. Evidentemente hai grandes empresas audiovisuais na Galiza, mais as que estamos tendo certo éxito e repercusión en festivais internacionais son pequenas, de entre unha e tres persoas, e moitas delas lideradas por mulleres. É unha fotografía da industria galega para reflexionar. —Precisamente, desde o festival salientaban ese impacto internacional, sen afastarse da Galiza. Como concibe este equilibrio? Os prexuízos que temos ante o propio pesan bastante nalgunhas ocasións. Unha boa historia vai chegar ao público, sexa estadounidense e hexemónica ou dun pobo da Macedonia. Cando O que arde viaxou por medio mundo, moitísima xente da India ou do Canadá se recoñecía no filme, ou recoñecía a súa avoa ou a vida dos seus pais no campo. Todo o mundo participa da vida no rural, mais esa parte non se ve nos filmes máis hexemónicos e comerciais que nos queren vender. O lado máis humano, desde unha mirada sensíbel e próxima, é o máis universal. Aí é onde podes conectar co público. Creo que temos que darlle espazo a isto e non ter medo a contar desde aquí. Ao contrario, deberiamos reivindicalo. Claro, o máis complicado é cando entras no momento de buscar financiamento, mais cando te pos a contalas desde onde son creo que todo o mundo pode entendelo. Creo que xa temos que superar ese concepto de 'novo cinema galego' porque falamos de directoras e directores de máis de 40 anos que están facendo cine de primeiro nivel. Como produtora detecto moita madurez na industria: somos empresas pequenas, mais o volume de traballo e a capacidade de coproducións internacionais son enormes. O que ocorre é que segue precisando apoio administrativo para que siga existindo. —En relación a esa maneira de contar, tamén se falou da cuestión de xénero na expresión audiovisual. Como o vive? Como muller, de maneira moi activa e comprometida. Sempre busco de maneira activa que os equipos estean equilibrados, especialmente no que respecta aos postos de responsabilidade. Traballo con directores homes, por suposto, mais dentro desas historias tamén hai personaxes femininos fortes. Como é a vida en realidade. Desde a miña mirada como muller, á hora de ler un guión podo ir captando determinadas cousas que encaixan cun discurso hexemónico ou patriarcal, mais creo que podo estabelecer un compromiso cos directores para traballar xuntos e darlle unha volta. Quero historias que se asemellen á realidade desde a naturalidade. Ás veces, cando falamos de ter perspectiva de xénero parece que hai un plan que temos que meter con calzador. E non é así, simplemente é pór atención para detectar esas cousas automáticas que foron así durante moitos anos e que aínda non cambiaron.