Bea Lema: "Comecei a facer páxinas empregando a técnica do bordado e sorprendeume o resultado"

—Que significa recibir este premio? Para min foi unha sorpresa porque cando traballo intento desfrutar do propio facer e non pensar en se vai haber ou non un recoñecemento. Mais o feito de recibilo tamén supón moitas cousas. Por unha banda, é unha especie de aval. No mundo artístico, cando presentas proxectos, axuda ter certas liñas no currículo. Por outra banda está o factor económico, que garante poder seguir traballando nisto uns anos máis, especialmente nunha profesión que é tan intermitente. E ademais dálle unha segunda vida ao libro. Vai facer un ano que saíu e agora está espertando de novo o interese entre o público, que é súper importante. Ao final isto tamén axuda a pór no foco a temática do libro: os problemas de saúde mental graves, os coidados, a psicose... —A obra inclúe ilustracións, mais tamén bordados. Foi unha busca. É o meu primeiro traballo longo, posto que veño do deseño industrial. Tivera un primeiro contacto coa edición galega de O corpo de Cristo, mais nesta edición ampliada decidín que quería facer unha exploración gráfica importante, dentro das posibilidades técnicas que eu tiña. Todas as representacións son sempre frontais ou laterais, porque non sabía facelos doutra maneira, mais si que tiña a capacidade de xogar coa disposición dos elementos dentro da páxina. O bordado non estaba na idea inicial da obra, senón que xurdiu pola miña curiosidade despois de coñecer o traballo das arpilleristas chilenas e doutros lugares de América Latina. Comecei a facer páxinas empregando esta técnica e quedei sorprendida co resultado. —Como dicía, tamén toca temas sensíbeis. Como foi este traballo? É un tema complexo de abordar. Eu tiña unha necesidade persoal bastante importante de indagar na miña propia historia, case como unha maneira de crear un relato sobre ela e vela desde a distancia. Quería coller algo que no seu momento foi doloso e dotalo de beleza. Tamén porque é o poder que teñen os libros: reconfortarte cando te sentes identificada nunha historia, saber que non estás soa nunha situación. Cando estou asinando libros, moitas persoas compártenme que teñen vivido situacións similares. E para min é do máis importante e o que lle dá sentido a todo: romper o tabú que arrodea o sufrimento psíquico grave como son a psicose e os delirios. Hai que visibilizalo e normalizalo porque pode pasarlle a calquera nalgún momento da súa vida. Cando o vives desde a vergoña é máis probábel que intentes obviar o que está acontecendo e que non busques axuda fóra. O único que fai é agravar o problema a todos os niveis. —Ademais, o cómic está en proceso de adaptación para unha curta de animación, non? Si. Levo traballando nela xa máis dun ano. Agora mesmo estou no proceso de facer a animática, que é o bosquexo do que será despois a curta. Os fondos serán bordados e o resto será animación 2D tradicional, mais simulando o bordado. A historia está moito máis sintetizada e enfocada na protagonista, Adela. Vemos como vive o que lle sucede e indaga de onde poden vir os demos dos que fala. E tamén hai un espazo para indagar como sería unha contorna hospitalaria máis amábel. Esta parte está inspirada na Unidade Psiquiátrica do Hospital Piñor (Ourense), onde teñen unha aula de arte da que pode facer uso calquera usuario do servizo.