Diego Ameixeiras e Tomas Guerrero levan ao cómic unha fábula política

Un réxime económico ditatorial cuxa única preocupación é manter a produtividade que sostén o funcionamento da máquina. Unha sociedade deshumanizada na que os individuos perden calquera motivación. Un grupo de resistentes loitan por cambiar o estado das cousas... Malia o parecido con algunhas realidades contemporáneas, son os elementos que enmarcan da distópica trama de Os suicidantes, a novela gráfica que, con guión de Diego Ameixeiras e debuxos de Tomás Guerrero, vén de editar Xerais no que é a primeira incursión do premiado novelista na banda deseñada. "Sempre tiven a idea de escribir algún guión para banda deseñada e esta historia xa a tiña armada na cabeza, así que despois de darlle moitas voltas deime de conta de que se debía contar con imaxes", explica Diego Ameixeiras en conversa con Nós Diario. "Ao presentar un mundo distópico tan violento pensei que onde tiña máis posibilidades era no mundo do cómic". O argumento posúe todos os trazos dunha novela negra ambientada nun marco distópico que, como adoita ocorrer no xénero, está moi enraizado no presente. As persoas que habitan esa sociedade están afectadas por unha angustia -a "gran dor"- que as leva ao suicidio. Pero o poder, preocupado pola perda de produtividade que implica esa merma na man de obra, castiga ás familias e os coñecidos dos suicidas -como método preventivo- desposuíndoos dos seus bens e invalidándoos para cumprir a súa función social. "Existe un malestar difuso que talvez procede de que podemos localizar o poder político, pero temos a sensación de que existe un poder económico agochado que posúe unhas ferramentas coas que pode guiar o noso destino", aclara Ameixeiras. "Creo que iso xera un desasosego que se une á esa inmediatez das redes sociais na que hai que mostrarse permanentemente, aos problemas derivados da precariedade laboral, a esa impresión de velocidade que provoca que as cousas cada vez permanecen menos en nós... Parece que o mundo se fixo demasiado complexo e que ninguén sabe dar coas claves que o expliquen. Todo iso, levado ao extremo podería dar como resultado esa "gran dor" que padecen os personaxes da historia e que os leva ao suicidio". O sabor de fábula política complétase cun retrato da resistencia na que se reproducen os tópicos sobre as inacabábeis divisións e desavinzas no seo das organizacións revolucionarias. "Claro, é unha constante histórica da esquerda da que ás veces só se ve a cara negativa, mais que tamén indica que existe capacidade de autocrítica e unha constante revisión das ideas. Mais a verdade é que eu empreguei esa compoñente como elemento que funcionase como motor da historia, e non tanto para entrar a analizar ou a xulgar esas dinámicas un tanto autodestrutivas, malia que era consciente, evidentemente, do fondo político do relato". Comeza un sorprendente outono literario Compostela apocalíptica Un elemento da historia que contribúe a outorgarlle un realismo algo intimidante é a súa localización nunha cidade de Compostela apocalíptica mais aínda recoñecíbel. "Esa foi unha idea que se nos apareceu sobre a marcha e eu creo que lle dá máis entidade ao libro. Son espazos moi recoñecíbeis non só para os habitantes de Santiago, senón para case calquera persoa galega que lea a historia, porque recolle toda esa parte máis icónica da cidade. Dá unha visión do futuro da cidade no que os valores que asociamos cos seus espazos aparecen totalmente degradados por un réxime económico que o domina todo e que o único que persegue é que a xente produza, sen ter en conta que poida habitar nun entorno completamente inhumano". "Diego, en principio, non situara a obra en ningún lugar concreto", conta Tomás Guerrero a este xornal. "Foi falando que se nos ocorreu localizala nunha cidade que os dous coñecemos ben e que daba lugar a situarnos máis próximos á historia, a darlle un carácter máis inmediato. E resultou un traballo moi divertido ir escollendo os escenarios dunha trama tan escura entre os espazos polos que nos movemos no día a día". Diego Ameixeiras, autor do relato 'A Néboa': "Os 'ataques de néboa' refírense ao divorcio entre a realidade e o que pensamos sobre ela" Un raio de esperanza Mais o elemento humano persevera e concede certos puntos de luz que contradín o pesimismo que, en xeral, empapa toda a historia de Os suicidantes, xa sexa pola presenza dos sentimentos amorosos, xa pola solidariedade e o idealismo que move os membros da resistencia. "Non sei se iso é un sinal de esperanza, pero si que hai unha pequena historia de amor que mostra que mesmo nun contexto tan terríbel segue habendo un espazo para os sentimentos, ou polo menos para os desexos, para imaxinar outro mundo. Mentres haxa relacións humanas sempre hai unha oportunidade de cambio", di Ameixeiras. Premios da Crítica Española para Diego Ameixeiras e Medos Romero Simbiose A simbiose entre guionista e debuxante parece ter operado a favor da obra. "Cando me chegou o guión de Diego decateime axiña de que era unha historia que cadraba moi ben co meu estilo de debuxo", afirma Guerrero. "Describe un mundo moi escuro que me permitía engadir capas. Non é un debuxo fácil, mais creo que se adapta moi ben á historia". Ambos reuníanse periodicamente para ver os bocetos de Guerrero e ían avanzando en novas ideas que enriquecían o relato. "Foron moitas horas de cafés, de falar sobre detalles... En realidade, os límites entre o que é a obra de Diego e o que é obra miña acaban difuminándose, e iso foi o bonito desta experiencia", declara o debuxante. "Eu entro neste mundo da banda deseñada como un principiante", escúsase con modestia Ameixeiras. "E talvez o atractivo deste traballo foi a experiencia de deixar unha historia que eu imaxinei nas mans doutro creador para que el a faga súa. Iso sempre vai a favor do resultado". A creatividade da banda deseñada Unha edición para amantes do libro Tanto Ameixeiras como Guerrero coinciden en encomiar o labor de Xerais na edición do volume, que inclúes textos do escritor e do debuxante, un roteiro pola Compostela retratada e algúns dos bocetos que manexaron no proceso de creación. "Sen ser unha edición de luxo, é un obxecto que gusta ter entre as mans, un deses libros que apetece ver unha e outra vez", di Ameixeiras. "Hai que estar moi agradecidos a Xerais", confirma Guerrero, "é unha edición moi coidada que dá ganas de ver unha e outra vez. Case diría que a historia gana con esa presentación", ri.