Elena Gallego: "Hai que ter coidado co que desexamos, porque sempre se pode volver na nosa contra"

—A inspiración para Un pequeno sacrificio agóchase na presión social actual por alcanzar certos canons de beleza? Cando se me propuxo facer o relato, quixen xogar con varias cousas. Encántame escribir misterio e quería unha proposta que amosase a maxia e a Galiza, creando tamén unha reflexión sobre o mundo no que vivimos e até onde estamos dispostos a chegar para triunfar. Quixen facelo en clave feminina: unha xornalista preocupada por como afecta o aspecto físico do seu home ao seu futuro profesional. Normalmente son eles os que mudan de coche e muller cando logran o éxito, pero tamén pode ser ao revés. A protagonista chega a certos extremos só para alcanzar o máis alto. É para reflexionar sobre este mundo no que nos comemos os uns os outros. —A excesiva ambición da protagonista tamén é unha crítica ao que está socialmente pautado? Si, velo mires onde mires na sociedade. É un paradigma que nos están inculcando. As crianzas teñen que ser as mellores sempre. É o que quere a nosa protagonista, triunfar por enriba de todo e non quedar en medias tintas. Non quere ser unha do montón. Está case disposta a vender súa alma ao diaño ou facer un pacto coas meigas. —É Un pequeno sacrificio, polo tanto, un reflexo do tóxica que pode chegar a ser a nosa sociedade? A toxicidade social existiu ao longo da historia, pero quizais agora é máis visíbel. Sempre houbo xente disposta a vender a súa alma ou facer o que sexa por triunfar. Moita xente do común seguro que se ve reflectida neste relato. Hai xente á que lle dá igual gañar máis ou menos, pero o que se adoita vender nos medios de comunicación son os grandes triunfadores, aos que hai que a semellarse. —Que buscaba transmitir con todo o que se relata na historia? Cando escribo un relato, o primeiro que fago é retarme a min mesma. Adoito escribir longas novelas e foi complexo en cinco capítulos tentar engaiolar o lector e pór un feche para reflexionar. Quería que ao final as lectores e os lectores pensasen como actuaban eles e como de dispostos estaban a vender algo por un desexo ou obxectivo. —No noso imaxinario popular é común culpar as meigas, como sucede neste relato. Así e todo, até que punto son elas as responsábeis ou somos nós mesmas as que buscamos o meigallo? Eu das meigas só podo falar ben, porque habelas hainas. Están aí e hai que tratalas con agarimo. Quixen facer no relato a chiscadela dunha meiga como o reflexo das menciñeiras do rural que cunha verba xa nos curan, pero non agochadas nunha cova como nolas imaxinamos. As lectoras e os lectores terán que mergullarse na historia para atopar a miña brincadeira cunha institución. Ademais, hai que ter sempre coidado co que desexamos porque o éxito non vén da nada e o que pedimos pódese volver na nosa contra. Hai que coidarse tamén dos métodos empregados para lograr as cousas. Tras ler moito sobre a maxia, descubrín que até ela mesma ten normas a seguir, un asunto que quixen tratar no relato e relacionalo así coa ciencia. De certa maneira, a ciencia comeu a maxia.