Erguer as palabras (e a ver)

Xa imos polo mes patrio da nación. Pasamos de pararnos a pensar sobre os corenta anos da chegada a Galiza de Daniel, metémonos na felicidade do día da Patria e embocaremos, se temos sorte e nos axuda o destino, ao mes do martirio, agosto, representado en especial por Alexandre Bóveda. E así neste ando de días, entre outras, quérennos meter unha disposición "federal neoliberal", "frontista de dereitas plenas", sobre a imposición, asinada a todo glamour e figuración dunha ABAU "única" nos dominios nos que "ghoberna" o PP. Está claro que con toda ousadía, meténdose onde non saben dar contas, nin argumentos de peso. Non paran de escaravellar para ir sumando "oposición", crear máis problemas e non promover solucións integradoras, vamos, de valía, onde se note unha preocupación pola cidadanía e si, na maldade estratéxica, utilizala de metralla para dar leña aos seus inimigos e logo botar a esta, á cidadanía metralla, para un lado. Tempos de transformar Quen conducen esta batalla (ben ideolóxica)? Serán quen queren desactivarnos e levarnos a un mundo "razoable" acugulado de "sentidiño"? Queren pecharnos a "democracia" e instalarnos no reconco dos silencios? Afirmamos que así, non fan máis que ir de "idiotas intelixentes ou pillabáns en cativeza". Seguen teimando, e crendo, en que nós, o Pobo do Galego, somos uns indíxenas membros dunha colonia de paz .E así proclaman, e acusan, e invocan, en todas as temeridades, tendo nós vixente, as galegas e os galegos, a propiedade das nosas verdades. Impórtalles tanto como nada negarnos como pobo soberano e practicar con nós, a exclusión de vínculos. Véselle claro a eses e a esas clarividentes da ordenación educativa federable, en clave de pedabobía conservadora, o que lles custa manter, aínda que o disimulan, pero nótaselle, e asemade "soltarse" do falso que aprenderon como verdadeiro. E así actúan. E como responden as nosas xeracións máis mozas? Nisto, como en tanto outro, non deberíamos seguir (na rutina? na resignación?) polo camiño da decadencia (e por riba co aplauso mediático). Serán agora, por esta motivación (agresión), tempos de transformar? Logo do éxito electoral da dereita en Galiza, formado Goberno, non serán horas que dunha vez nos miren a nós e á terra que pisan? De todas as maneiras intuímos que o deste Goberno en Galicia mirar a terra e mirarnos non ten boa traza, e polo tanto non sobra botarlle uns setepensares sobre a Educación, Ensino, por se fosen de valer, tendo en conta que xa non é de agora, na dereita. Sempre se cocen ideas e dítanse normas para modificar a ensinanza (recordan aquilo de "españolizar a educación"?) como parte dun proxecto con vocación universal, no que, por caso, considérase menor o saber e si importante o saber facer. Preguntámonos, que e para que? Xa que iso pídeno os mercados e daquela podemos adiantar que o saber e o coñecemento xa conforman algo obsoleto. E destas comézase a sacralizar as competencias, que quen as teña poida adaptarse ao mercado do traballo e con iso van as novas tecnoloxías. Como fan Pilar Carrera e Eduardo Luque, no seu libro de subtítulo A escola segundo a economía neoliberal. Poderemos dicir: "Quérennos máis tontos"? Pretenden a Educación, no dicir de Pilar Carrera e Eduardo Luque, como "dispensadora de servizos", onde a "clientela" merque en función da súa capacidade económica Rarezas Quen promoven esa "coordinación" da ABAU, no fondo pretenden apañar votos de insatisfeitos e esencialmente seguir as pautas de lle botar un pulso neoliberal ao Estado que bracexa polo benestar. Nisto, sinalar, no substancial, o esfarelamento dos valores e que o saber e a cultura (a Lingua) deixen de considerarse útiles e, desnormalizando engordiño, pero sen pausa, se volvan rarezas ou curiosidades. Que a cidadanía vaia ao que marquen os poderosos. E falan da unificación (uniformidade?) da Avaliación do Bacharelato para o Acceso á Universidade, enchéndoselle a boca, co dicir xustiza, igualdade, si, pero "baixando as dúas palabras" e cargando os tons no concepto rendibilidade e mercado. Así avanzan, abofé, con ben pouca oposición, para na articulación da Educación en xeral (e nas disposicións), poñela ao servizo da economía e non da sociedade, ni do pobo, nin da Cultura. Pretenden a Educación, a escola, a universidade, no dicir de Pilar Carrera e Eduardo Luque, como "dispensadora de servizos" onde a "clientela" merque en función da súa capacidade económica. E collen ánimos e andan neste caso coa Educación (como outros en Palestina), achanzando cos bulldozer neoliberais prefascistas. Velos aí. Perante destes mecanismos unificadores, ergamos as palabras e, se for necesario, obrigadamente, tamén as voces.