Falta moito?

O traxecto non era moi longo e o día parecía que ía estar despexado. As condicións atmosféricas eran idóneas para ir de visita a aquel museo interactivo que abriran nos arredores da cidade. Até conseguiran proxectar un circuíto no exterior que simulaba o percorrido dunha nave espacial especialmente deseñada para ser guiada por mascotas. Tanto bombo lle deran na prensa que todo o mundo falaba daquel novo edificio que ninguén lograba definir, pero ao que todos querían ir por ser o lugar de moda na contorna. Pese a que a Miguel non lle apetecía ir, seus pais lograron convencelo finalmente para ir aducindo que despois pasarían por aquela xeadaría que tanto lle gustaba por poder escoller entre centos de variacións entre sabores, mesturas e complementos. Xa eran as once e, malia que o museo abría en horario ininterrompido, era tarde se querían chegar antes de comer. Pedro, o pai, empezaba a botar fume pois estaba canso de esperar. Lola, na contra, andaba tras do pequeno Miguel para vestirlle o pé esquerdo. Cando subiron ao todoterreo, o único vehículo que tiñan para desprazarse vivindo nunha vila de montaña, xa debía ser mediodía. Había unha distancia de vinte quilómetros ao lugar e sobre uns corenta minutos de viaxe por estradas, aínda que ben coñecidas, estreitas e sinuosas. Despois de pasar a casa da avoa, aínda había que atravesar dúas pequenas aldeas espalladas até chegar ao cruce onde se torcía para a nacional. Foi ao chegar á primeira delas cando Miguel preguntou: "Falta moito?". Canta distancia hai entre Vigo e Singapur? É tempo de contos e de parábolas, pero tamén de viaxes simbólicas e metafóricas. Quen non lembra na súa infancia a eternidade do camiño á escola ou do lonxe que estaba a casa dos tíos ou o inferno que era facer un traxecto de 30 quilómetros en autobús? E, aínda que tamén poida pasar noutro momento da vida, ha de ser por mor doutras circunstancias diferentes ás que nos referimos agora, aínda que tamén ben influentes na percepción do tempo. A distancia entre un punto e outro pode ser a mesma para todos. O tempo tamén, pero que é o que o fai tan variable dentro da nosa propia percepción e experiencia? Nos primeiros anos de vida parece que todo é lento, que tarda en chegar. Calquera pequena criatura non sabe cal é o día do seu aniversario até pasados os primeiros anos, logo sabe dicir que ten catro, por exemplo e logo tárdanlle en chegar os dezaoito. Iso é toda unha odisea, sobre todo nos derradeiros até chegar a tal cifra. Mais esa consideración de maior que adquiren (en xeral), non é tal. Son ansiados para moitos e tamén punto de inflexión recoñecidamente socializado. Despois, os anos van pasando e os horizontes vanse expandindo, sen decatarnos practicamente da súa temporalidade de tan absortos que debemos de estar namentres absorbemos e coñecemos a vida. Penso que logo hai outro punto de inflexión significativo, pero de difícil estimación temporal. Trátase dese momento en que se bota a vista atrás para nos decatar de que xa levamos percorrido un camiño e que xa forxamos un pasado. A partir de aí, o tempo avanza máis rápido, ou iso percibimos, e todo o que nos sucede é indicativo desa velocidade aparentemente repentina. O peso do tempo Dicíame un ser querido non hai tanto que ata os cincuenta todo ía a un ritmo normal, que os sesenta voaban e os setenta xa practicamente se convertían nun visto e non visto. O que se mostrou eterno chega a converterse en algo tan efémero que dá vertixe pensalo. Na ida, o camiño faise máis longo que na volta aínda sendo a mesma distancia. A incerteza e a atención están presentes e os sentidos, alerta Pasa algo parecido co traxecto de ida e co traxecto de volta. Na ida o camiño faise máis longo que na volta aínda sendo a mesma distancia. O descoñecemento, a incerteza e a atención están presentes e os sentidos, alerta. Na volta os teus sentidos están afeitos e a predisposición é outra pois xa se anda por territorio coñecido. Despois fas esa mesma viaxe vinte veces e xa parece que non é nada, que enseguida chegaches. O conto acaba e a viaxe tamén. O tempo é un factor indispensable da vida e de formas tan variables como seres hai neste mundo. A súa forma de modelado está en cada un de nós pois os ritmos vitais non son iguais, aínda que o puidese semellar. O caso é que durante ese camiño de vida cómpre saber que tamén podemos estirar ou encoller ese tempo do que non sabemos nin a súa duración. Pois iso mesmo, de Vigo a Singapur hai unha distancia temporal inmensa e de pouco peso se o traxecto o facemos insoportable. Se na contra, optamos por facer un camiño cheo de aventuras e de vivencias, seguro se nos fai máis curto, pero a nosa experiencia será gratificante como para poder evocala como os grandes momentos que deberían compoñer as nosas vidas. Un día calquera, unha viaxe.