Leandro Lamas: "Busco ir polos recunchos do humor, do absurdo e do surrealismo para apartarme da vida real"

—Como nace o relato? Fixen unha versión máis curta para un monólogo na Escola de Teatro de Narón (Ferrolterra), era moi breve e agora deille continuidade xa que me quedara o convencemento de que podía dar máis de si. . —Sobre o proceso creativo, como artista e neste caso escritor e ilustrador do seu propio relato, que foi antes, debuxo ou escrita? Primeiro vai a escrita e moitas veces voulle dando sen saber a onde vou, sobre todo, cando escribo textos teatrais voulle dando sen ter idea de como vai rematar até chegar a unha altura do texto, que penso como o podo rematar. As ilustracións foron ao final porque digamos que esa parte téñoa máis adestrada e resúltame máis fácil que escribir porque non teño tanto hábito. —O seu é un relato moi surrealista, que o animou a escribir deste modo? Iso é algo que sempre fago e moitas veces choca á xente cando ve algunha obra que escribín. Introduzo moito contraste. Ao mellor predomina unha estética que pode resultar algo inocente e o texto é moi punkarra. É algo que sempre me gustou, tamén o humor. Son terreos onde me encontro cómodo. Se tentara facer algo realista... non é que non se me dea ben, pero hai moitísima xente que o fai e moito mellor ca min. Procuro unha maneira de facer algo distinto. —A forma de describir que emprega en O misterioso cavalheiro e o relato en si fai gala dunha enorme imaxinación, non cre? A verdade é que non teño moi claro como o fago, póñome aí e voulle dando ou ao mellor estou na cama e esperto e digo 'isto pode tirar por aquí' ou vou na bicicleta e se me ocorre algo. Vou quedando con algunha idea pero polo camiño vou esbardallando máis. Por exemplo, os personaxes deste relato van ir a Londres nun vespino a levar unha hamburguesa e digo... pois poderían parar no Fiúnco. Esas paradas que hai polo medio xorden cando estou escribindo o texto. —O emprego do humor e de elementos absurdos é patente, como de necesario é na arte e na literatura? Eu creo que todos os recursos que hai son interesantes. A min gústame cando unha película de medo ou de humor ten un elemento que digas "ostras!". Eu, por exemplo, nalgunhas obras que escribín dou un golpe de dramatismo que descoloque as lectoras e os lectores. Como a vida é así, tamén busco ir polos distintos recunchos que hai como pode ser o humor, o surrealismo, o absurdo... para apartarme un pouco da vida real e tamén sabendo que todo é válido. Estou pensando en Robe de Extremoduro, que usa unha linguaxe deste estilo e, ao mesmo tempo, fai un poema con moita tenrura. Gústame botar man de moitos recursos. —E como xoga o misterio no interese do narrador? Quixen facer unha noite máxica sen ter moi claro como remataría esa historia e pensei que podía aparecer da escuma e volver desaparecer nela e todo iso que quedou no medio daría a pensar... "isto que foi?" e que descolocase así un pouquiño. Tamén pola estética que levaba o personaxe, que non deixa de ser un friki con antiface e pinta extravagante, que sempre e máis interesante que se fose convencional.