Samuel Merino: "En 'Man a man' dialogan, mais que nós ou os poemas, os nosos xeitos de facer poesía"

—En que consiste exactamente este espectáculo? O 'Man a man' é un recital poético en dúas partes no que Silvia Penas e mais eu pomos no palco, por unha parte, unha pequena escolma de textos escritos a catro mans e que extraemos da peza escénica 'Vida útil da porcelana' (coa que gañamos a última edición do certame Pezas para un Teatro do porvir Galiza- Portugal) e, pola outra, textos da nosa obra individual publicada até o de agora e que, dalgún modo, facemos dialogar coa finalidade de propor ao público un abano de itinerarios que transitar. Podería dicir, tamén, que este recital é un paseo de mans dadas no que dialogan, mais que nós ou os poemas, os nosos xeitos de facer poesía, distintos porque somos distintos e, por veces, semellantes, porque tamén hai puntos de encontro. —Como foi o proceso de traballar con Silvia Penas para construír 'Man a man'? Foi un proceso moi orgánico e que se foi dando de maneira un tanto fortuíta. Logo dun proceso moito máis intenso -e extenso- de creación da peza escénica que mencionaba antes, este formato de recital a dúas voces en dous corpos foi -e segue sendo- o resultado de ir adaptando o traballo ás necesidades e esixencias de cada momento. O primeiro 'Man a man' naceu, de feito, porque queriamos mostrar o traballo escénico, mais careciamos dos medios para facelo en determinados lugares. Ás veces, nas carencias están os alicerces de algo non previsto e que funciona, xustamente, pola sinxeleza e a naturalidade. Traballar con Silvia é sempre unha posibilidade única de aprendizaxe, mais aló do ben que nos entendamos porque somos amigos e nos queremos ben e nos respectamos moito. —Cal cre que é a importancia de que estes espectáculos se dean no marco das feiras do libro? É importante levar estes espectáculos -e outros formatos escénicos- ás feiras porque hai algo neles de creación de comunidade. Ou, se non de creación, si de alimentación de unión da comunidade lectora coas autoras e entre si. A fin de contas, o código escénico é unha capa máis de significado (ou varias) que nos fai recibir o contido literario, cando menos, dun xeito máis diversificado. As feiras do libro cobran máis sentido canto máis achegan á creación de puntos de encontro nas vilas arredor da actividade cultural, á creación de traballo remunerado para as artistas e a posibilitar o encontro entre estas e facilitando o diálogo e as sinerxías. É dicir, gañan canto máis se afastan desa noción da feira entendida exclusivamente como conxunto de puntos de venda, aínda tendo en conta que esta é outra das finalidades, por suposto. —En que está traballando actualmente? Agora mesmo estou traballando no que agardo que sexa o meu próximo poemario, mais é algo que está nunha fase moi inicial. Estou tamén ás voltas coa posibilidade de levar aos palcos, en forma de peza escénica, o Claustro Corda Comensal. E isto liga co meu obxectivo no que respecta á miña carreira neste eido: poder seguir traballando e facelo dignamente. É o que espero da poesía, mais por suposto, non sei que é o que pode acontecer. Agardo poder traballar coma quen agarda poder viaxar en avión. Sen grandes turbulencias.