A marca da materia prima (I)

Corro para meterme no coche do metro, que está a piques de irse. Cando penso que o vou dar alcanzado, algo choca de forma violenta contra o meu ombro e remato no chan. Por un intre, case imperceptible, percibo ese característico cheiro a coiro que tanto detesto. Coas lentes en paradoiro descoñecido, observo de xeito borroso como o tren se afasta da plataforma. Merda, penso. Dentro da miña cabeza mamá ameaza con lavarme a boca con xabón. A persoa contra a que choquei non se detivo nin para desculparse. Cando por fin me levanto con toda a dignidade da que son capaz, vexo como se afasta cunha mochila raída ás costas. De coiro, supoño. Ten que ser el. Ou ela. Non vexo un patacón, pero o meu olfacto detectivesco é infalible. —Estou ben, eh! Non se preocupe! —bérrolle, enfadada—. Imbécil! Vale. Perdín as formas. É que ninguén nesta maldita cidade ten educación? E agora onde irán os meus putos anteollos?! Hai pouco que me mudei aquí, por traballo. Nunca vivira nunha cidade tan grande e non me acostumo ao lonxe que queda todo. Non é que antes fose moi puntual, pero é que agora nin intentándoo consigo chegar á hora. O único piso en alugueiro que atopei que se axustase ao meu presuposto está a corenta minutos da oficina. O traxecto inclúe uns dez minutos andando e o resto en metro. Cando por fin entro pola porta do despacho pasan quince minutos da hora á que comezo a xornada laboral. A miña segunda semana aquí e só conseguín chegar a tempo o primeiro día. O máis importante, tamén é certo. En fin: aquí non se consola quen non quere. Por sorte, ninguén parece decatarse da miña tardanza. Tras sentar no meu sitio aínda son varios os compañeiros que entran despois. Suspiro aliviada, só un segundo, para despois comezar a preocuparme de novo. Tes que causar boa impresión, digo para min mesma. Eles levan na empresa moito máis tempo, non precisan demostrar nada. Hoxe quedo media hora máis, o dobre, para compensar. Suspiro mentres acendo o ordenador. A este paso, o xefe vaime pedir que chegue tarde todos os días. A mañá avanza coma sempre: aburrida. Analizar datos dun banco tampouco foi nunca o choio máis emocionante do mundo, pero pagan ben. Pagan moi ben. Se non, non podería vivir nesta cidade. Cando por fin remato e estou a recoller todo, aliviada coa perspectiva de ter a fin de semana por diante, Helena achégase a min. Outra parva que fai horas extra gratis: —Ei! Quedamos todos para tomar algo hoxe á noite, apúntaste? A ver se así te integras dunha vez —di, chiscándome un ollo. Cáeme ben. Coñézoa desde hai pouco máis dunha semana, é certo, pero desde que cheguei aquí, soa, sen coñecer a ninguén, converteuse nun verdadeiro apoio. Foi a única que conseguiu que saíse da casa para tomar un café. Non obstante, a palabra “integrarse” ten un significado especial para ela. Non sei se leu demasiadas veces Emma ou se o que quere é facerlle a competencia a Tinder, pero está empeñada en xuntarme con Carlos, o de recursos humanos. O home está separándose, e ela di que o mellor que nos podería ocorrer a ambos (á nova rapariga da oficina e ao divorciado) sería que nacese unha bonita historia de amor entre nós. Cando por fin remato e estou a recoller todo, Helena achégase a min. Outra parva que fai horas extra gratis Eu non estou para esas lerias, claro, pero tampouco quero darlle detalles. Pola contra, ela si que parece querer darmos: á media hora de saudarme por vez primeira xa me contara que tiña catro fillos, todos varóns (ningún en idade casamenteira co que poder xogar á celestina) e que levaba co marido desde o instituto (polo que supoño que o Tinder non o usou xamais, aínda que nunca se sabe: esa marca que loce no pescozo a pesar do colo alto non sei eu se será froito da paixón dunha parella que leva vinte anos xunta). Chalé, dous coches, hipoteca, casa na praia: o pack completo. Entendo que se aburre e que por iso ten que matar o bicho con algunha miñaxoia coma min que di si a todo para caer ben. Algún día atoparei o momento para explicarlle que o xénero masculino non é o que máis me atrae, precisamente. —Ben, si. Xenial. Hora e sitio? —respóndolle. Que outra cousa podía facer? Mentres me dirixo á saída, penso en que escusa lle darei para non quedar. Non me gustan para nada as miradas que me bota o tal Carlos. [Continúa esta cuarta feira] 1º premio da XV edición do certame de relatos curtos Os Viadutos do concello de Redondela (2014). Adaptación da autora.