Marta Freitas, dramaturga: "Levaba anos sen sentirme cómoda como actriz, mais nesta obra falo diso eu mesma"

—Como encaixa O protagonista en'O estado das cousas'? 'O estado das cousas' é a temática que escollemos en Amanda para traballar desde o ano pasado. Amanda é un caso único en Portugal porque está moi enfocada na dramaturxia e na escrita. O que facemos é distribuírnos e traballar arredor disto en residencias de escrita. Cada persoa traballa nesta idea desde o punto de vista que lle interesa. Eu escollín o tema do estado das cousas na arte e no teatro, así como a función de actrices e actores así como as súas dificultades. Así, fixen o espectáculo O protagonista, que trata toda a realidade que hai nos concursos e certames portugueses, aos que tes que acceder para conseguir apoio financeiro para traballar. A obra sucede nun consultorio de psicodrama para actrices e actores que se xuntan para compartir as súas dificultades e traballar a súa saúde mental asociada á precariedade que ten traballar no teatro. Á hora de escribir decidín mesturar historias reais con outras de ficción, así como tamén utilizar os nomes reais dos actores para os seus personaxes. —Por que decidiu traballar nesta liña entre a realidade e a ficción? É como un teatro dentro do teatro. Eu comezo o espectáculo lendo un papel que teño na man explicando ao público que o que van ver é un espectáculo de teatro e que as historias que van oír poden ser reais ou poden ser ficción, mais que non perdan moito tempo pensando se o actor que conta a historia pasou por ela realmente. Traballamos nunha liña moi fina entre a ficción e a realidade. Persoalmente, levaba xa uns anos sen facer nada como actriz pola incomodidade que me producía, mais nesta obra falo diso eu mesma, como algo que acontece aquí e agora. Toda a obra acontece entre o gabinete de psicodrama e a sala de espera, polo que hai moito xogo arredor das historias que contan no consultorio, mais tamén moitas conversas informais. —Como é o traballo conxunto en 'O estado das cousas'? Cada persoa escolleu a temática sobre a que quería traballar. Vanesa Sotelo, coma no meu caso, tamén reflexiona arredor da arte, mais centrada na censura e na autocensura no espectáculo O discurso contra as elites. As outras creacións baséanse en crear ficcións distópicas, reflexionar sobre a existencia ou a supervivencia. Todo xira arredor deste fío argumental que é o estado do mundo e a idea sempre é, cando sexa posíbel, escribir en residencias, compartindo todo e despois traballar individualmente o texto en profundidade. E a obra resultante pode levarse ou non á escena. Para estas residencias tamén nos dividimos, entre dramaturxia e equipo actoral, porque o obxectivo é escribir e testar o que escribimos. Eu xa estiven en dúas residencias e agora mesmo están pasando polas súas Vanesa Sotelo, Luísa Osório e António Afonso Parra. Aínda que case todo o equipo é de Portugal, tendo a Vanesa con nós e tamén pola proximidade da lingua, sempre intentamos facer cousas na Galiza, como a residencia de Cangas na que vimos de estar traballando nalgúns dos textos que integran este proxecto. Cada vez tendemos máis a tecer pontes coa Galiza e, de feito, temos algunha exhibición na que os textos dos dramaturgos portugueses se fan en portugués e o de Vanesa, en galego.