Mocho Gris: "Todo o traballo estrutúrase arredor da dualidade e ofrece un diálogo entre as cancións"

Cal foi a idea que deu lugar a Outro (Os Últimos)? Lucas de Centi: O certo é que algunhas das creacións de Mocho Gris teñen bastante tempo. Esta, en concreto, non sei dicir de cando é, mais nós fixemos unha gravación como un traballo para a universidade e xa estaba incluída. Toda a gravación estaba feita sen medios, nun estudo sen micrófonos decentes nin un espazo ben deseñado. Foi unha experiencia que tomamos simplemente como unha maneira de xuntarnos e ver que pasa. Nese momento a canción era simplemente Os Últimos, e cando nos puxemos a pensar neste disco decidimos que queriamos darlle a vida que merece. Como foi ese proceso de recoller temas antigos e compor outros novos? João Neves: Despois de publicar o noso primeiro EP, fixemos unha pequena pausa, entre outros motivos porque eu marchei a vivir a Copenhague. Cando tomamos a decisión de retomar o traballo e gravar este disco, quixemos recoller algúns dos temas que xa tocabamos nos directos, mais que non tiñamos gravadas. Tamén hai outros temas que nunca foran tocados en directo nin publicados, para incluír cousas novas no traballo. O disco é unha mestura de cousas de atrás e as novas. L.C.: Retomalo foi complicado, porque xusto quixemos facelo antes da pandemia. Lembro especialmente unha das veces que quixemos quedar para ensaiar, durante unha das desescaladas, xa tiñamos todo pechado para que João viñese á Galiza e de súpeto volveron pechar as fronteiras. Entón, entre tanto, el sacou un EP en solitario, concursou en The Voice en Portugal e foille especialmente ben. Eu tiña todas as cousas relacionadas con Néboa, Mel e demais, polo que ao final non chegamos a retomar o traballo até 2022. J.N.: Ademais, é que cando comezamos este proxecto viviamos na mesma cidade, mais cando quixemos retomar todo Lucas xa estaba de volta na Galiza e eu aínda estaba en Copenhague, e logo volvín para Lisboa. Traballar así é moito máis complexo e, aínda que atopamos os momentos para vernos, o proceso tamén se demora un pouco máis. Como traballan os conceptos que queren incluír? L.C.: Nós, como en calquera outro disco no que participei, imos traballando cancións que de forma natural van atopando nexos en común. Moitas veces, cando atopas un núcleo forte de cancións, iso tamén axuda a facer descartes. En Mocho Gris fixemos descartes de moita música que tocamos en directo e que para nós non tiña sentido gravar. E cando comezamos a xuntar temas, moi ao principio do disco, decatámonos de que había uns nexos en común moi importantes e de que as cancións se ían xuntando de dúas en dúas, dialogando entre si. Por exemplo, versionamos o Adeus que me vou embora, do António Variações, e en resposta temos un tema propio, Adeus que te vás embora. O primeiro sinxelo deste disco, que xa estreamos, Tráilers–III, fala de estar cunha parella desde unha perspectiva complementaria a outra canción que vai ir incluída no disco. Démonos de conta de que todo se estruturaba arredor da dualidade: nós como dúo, o diálogo entre cancións, dúas persoas que nos axudaron na produción -Hevi e crnds-, dúas perspectivas sobre os temas que tratamos... Tamén contamos coa axuda de Sandra Chon, no pandeiro, en Tráilers–III, e de Miguel Arribas, no saxofón, en Outro (Os Últimos).