As pereiras da Libertaria

Estas son as pereiras da Libertaria creando raizames ao carón da aira do Guisande, na aldea de Trasmonte. Foran alí plantadas polo mestre republicano de Vilachá, Juan Abramo, e comezaban a sentirse cómodas, a estirar a punta da raíz e asimilar nutrientes. Polo seu talo comezaba a fluír o amor que cedo resultaría nuns pequenos gromos verdes que darían lugar ás primeiras follas. Este é Pedro á volta da escola un día de primavera collendo unha pera das fortes pólas da pereira. O seu rostro de neno pregábase nun aceno de frustración e desconformidade pola reprimenda do mestre, Don Joaquín. El tan só axudara á mestra da escola das pequenas a poñer unhas pedras nun muro tal como lle pedira. Como se podía castigar por axudar? Por que aquel tirón de orellas? Refuxiábase naquel doce da pera que anticipaba o verán no que non existía a escola nin Don Joaquín. Estas son Lucía, Nuria, Noa e Alba María recitando e cantando na segunda convivencia poética do Furancho O Currio, ao carón das pereiras. O micro pasa da delincuencia de Nuria, á popsía de Lucía ao rurrealismo da Noa ata o neomedievalismo da Alba. Todo verdade. Na súa composición conxunta creada nese días de convivencia entre elas mais co Petoco, a Juana, a Branca, O Conde, o Pedro, a Olga, etc. aparece o pitagórico triángulo de Celia, Juan Abramo e Don Joaquín máis isósceles que equilátero, rompendo teoremas. Espazo de liberdade Este é o corpo de Juan Abramo deitado nunha cuneta á altura de Abrence con "una herida de forma circular de seis a ocho milímetros, penetrante, situada en el lado izquierdo y parte inferior occipital, con orificio de salida por la eminencia frontal del lado derecho". Ao seu carón o corpo de Odilo da Estación e outro corpo que nunca foi identificado. É o amor dun bordado o que nos salva do anonimato Este é Pedro decidindo abrir un furancho no Currio, o primeiro furancho da Ribeira Sacra. "Á beira das pereiras da Libertaria, existe un espazo de liVerdade" di o seu subtítulo en Instagram. Como Xonás na Balea, no estómago do Currio estivo escondido un veciño de Trasmonte, onde hoxe hai un armario do que Pedro colle os chanqueiros para servir o seu viño. A terraza do furancho sombreada polas pereiras da Libertaria plantadas por Juan Abramo. Máis abaixo, cara a ribeira, no lugar da Viña Dóniga, varios veciños fixeran un burato no que se agochaban "coma teixugos". Cara o cimo da aldea, a palleira na que outro veciño agochado distinguía quen se achegaba polos ladridos do seu can: un se era amigo, dous se eran os gardas. Estas son as letras bordadas no pano de Juan Abramo. "Sin que en los bolsillos se le encontrase cosa alguna, nada más que un pañuelo blanco con las iniciales J.A.". Lembrándonos que é o amor dun bordado o que nos salva do anonimato. Estes son tres fornos de pedra acesos en Trasmonte. O Pedro ten moitas reservas e a veciñanza ponse a amasar e enfornar. A comunidade leveda para manter neses fornos as brasas dos lumes que xa non habitan as casas. Esta é a Memoria, falando a murmurios dende a semente dunha pereira que nace nun cranio, asomando por un orificio de bala para proxectarse dende a República ata hoxe na voz do Madera, último alumno do bo profesor con quen puidemos falar antes do seu pasamento. Estas son as pereiras da Libertaria ao carón do furancho o Currio, centro de distribución de viño e vencellos comunitarios; local social, centro cultural e centro dun mundo no que os fuxidos poden á fin xuntarse na aperta das súas pólas. Permanencia Este é Tonio preparando a horta ao carón das pereiras mirando cara elas dicíndome "estas había que podalas como fixen eu con esa. Hai que quitarlle o vello e xa verás como agroman de novo por baixo. Mira esa que sa está". Estes somos Nós, sen nos decatar que entre todas podamos a aldea, transformando as partes vellas en algo novo, que perdure. Estes son os gromos das pereiras da Libertaria en 2024, simbolizando todo o que non nos puideron quitar: a bondade. A xenerosidade. A pervivencia da solidariedade da aldea. A certeza de que do que facemos, algo queda. Esta é unha sinapse que xunta ciencia e poesía, coñecemento e emoción. A sinapse que triangula o amor profundo e o odio abisal. Celia, Juan Abramo e Don Joaquín. Esta é unha sinapse que ten a forma da raíz dunha pereira Pereira que nos atravesa a epiderme atándonos en nós que nos fan Nós. Estas son Diosbett e Paula tatuando no patio da Casa de Terre, a poucos metros das pereiras, pola festa do San Marcos pechando un círculo ao lembrar que é o amor dun bordado o que nos salva do anonimato.