O relato de verán: 'Esta casa' (I), por Ana Cabaleiro

Chamábase Álvaro e era o meu xefe. Naquela altura, eu corrixía manuscritos de persoas importantes que acabarían vendo o seu nome impreso na portada dun daqueles manuscritos feito libro. El atendía a esas persoas importantes, dáballes azos, faláballes de todo un universo de posibilidades, das carreiras literarias tan brillantes que chegarían a ter, acompañábaas en presentacións, en librarías, en bares, en feiras do libro, en xantares. Chamábase Álvaro e tiña unha casa marabillosa na cima dun edificio cunha galería que miraba cara a Belvís. De non poder comezar o día almorzando fronte ao mar, comezalo almorzando na galería aquela, co sol quentando a través do vidro, non era un mal substituto. Álvaro chegou un día á casa, que era a súa casa, e dixo “temos que falar”. E desde aquel día que falamos, que el falou, a historia con Álvaro pasou a ser unha historia de traizón sentimental do máis común, unha historia mil veces escrita, mil veces repetida, mil veces padecida por miles de mulleres, en miles de versións que son sempre a mesma e que xa non paga a pena volver escribir aquí. Por iso cheguei eu a esta casa. Nos comezos, só tiña cuartos baleiros e unha caldeira algo tola que funcionaba co ciclo das mareas. No portal unha única caixa de correo para todo o edificio. Abrir a portiña desa caixa sempre foi como xogar ao subastado: esta para a do baixo, estas dúas para a do segundo, a publicidade nin a toco, esta para min. A primeira correspondencia que recibín foi unha postal. Reproducía un cadro de Jean-Baptiste Corot, unha paisaxe sombría dun bosque ao redor dun lago, cunha muller sentada contra o tronco dunha árbore, mirando cara a auga, e cunha lira pousada ao lado. No reverso, o meu enderezo, que case nin tempo tivera de o memorizar, tan de estrea era, e unhas liñas manuscritas cunha caligrafía que eu estaba farta de coñecer. “Escribo desde a outra beira. Aínda non sei como atravesar a lagoa pero nunca deixarei de intentalo. Álvaro” O primeiro papel que saquei da caixa de correo desta casa foi unha postal dun home ao que amaba e odiaba, que me facía que me odiase a min propia, e que naquel momento debía de andar de lúa de mel con outra muller que, supoño, tan só o amaba. O primeiro papel que saquei da caixa de correo desta casa foi un papel perverso. Houbo de pasar un tempo ata que a postal colleu o xeito do cadro que reproducía. O da paisaxe boscosa con lagoa e figura feminina de fasquía decimonónica sentada na beira da auga. Entón fun quen de ver que o pintor traballara coa hora azul, unha desas horas máxicas que tanto apreciaría despois a fotografía: o intre preciso en que entra a luz polo lado do nacente, reflectíndose na tona da lagoa, recreándose no seu propio reflexo coma un Narciso presumido e efémero. Non é unha luz doada de atopar, para apresala son precisas as dotes das razas predadoras: o sixilo, a paciencia, o silencio. Saber situarse na sombra. Na zona escura. Dispoñer do saber de cal é o lugar e cal é o momento. Sentarse a admirar o prodixio. Ser muller hai dous séculos e ser quen de sentarse ao pé do bidueiro para atrapar o momento máis fermoso do abrente, a esas horas, en que unha muller non debería estar aí, fóra da casa, folgando. Ter que ser distinta para salvarse do ordinario, mesmo pasar por tola ou por poeta. O cadro titúlase “A soidade”, mais nesta casa ninguén quixo nunca acreditar nos agoiros. Merquei un sofá verde para que me medrase herba na casa, para honrar a memoria atávica da miña estirpe, a das mulleres anfibias que nacemos na auga, que respiramos pola pel, que nos transformamos, que nunca deixamos de entoar o noso canto á noitiña. Esta casa está na cima dun monte, e ao pé do monte corre un río. Médrame a herba no salón e todas as primaveras apaño lirios de auga. Álvaro nunca deixou de enviar postais. Chegan calquera día, calquera mes. Postais para non permitir ser esquecido, para botar sal na ferida aos poucos, para que non sande. Quen querería amar a un home así? Quen querería agarrar esas brasas? [...continúa mañá]