O relato de verán: Un pequeno sacrificio (III)

Alí non volvín, pero o ruxerruxe daquela estraña conversa animoume a viaxar a certo punto da Galiza profunda no que non vai nin o GPS. Lin as indicacións: No cruceiro do souto, virar á esquerda. Ao pasar a ponte romana, virar á esquerda. Ao chegar ás torres do nordés, virar á esquerda... Eu non creo na maxia pero alí estaba, seguindo sinais pintados nas rochas e cortizas: Cruces, espirais... En non creo en menciñeiras pero botárame ao monte, coma se ungüentos ou verbas máxicas fosen remedio. Non sei como atopei a casa: vella, de pedra, entre matogueiras. Detiven o coche na beiravía. Unha muller de certa idade, cabelo branco e lentes de armazón morada, apañaba plantas. A menciñeira, ela tiña que ser, parecía pouca cousa. —Son herbas de San Xoán –saudou—. Vou preparar o cacho. Entón caín: Era 23 de xuño, a noite máis máxica do ano. —Dixéronme que vostede... A muller entrou na casa deixándome coas verbas na boca. Seguina. Aquilo era unha consulta médica (como calquera do SERGAS). Quedei sen fala. —Algo me dixo Ramona. O seu home ten quilos de máis? Agradecín que lle fosen co conto. —Algo así. Eu... —Probou a facer dieta? O SERGAS ten unha web con menús. Aos meus pacientes vailles ben. Botou as herbas nun caldeiro, abriu a fiestra, pousou o recipiente na soleira e pechou. Na vida me sentira tan parva. —Non quero pedirlle o meu Manolo que faga dieta –escuseime—. Haberá outro xeito. A muller miroume por riba dos lentes e vestiu unha bata do SERGAS. —A dieta é a forma máis segura. Hai que facer un pequeno sacrificio. Visualicei o meu home fronte un prato de brócoli aliñado con limón e pirixel. —Xa, pero... —Pero hai outros métodos. Deume un calafrío. —Artes máxicas? –rin, por sacarlle ferro ao comentario—. Sería xenial. A menciñeira sacou unha especie de pousos de café dun tarro e lanzou unha puñada na mesa. Tomou a miña man esquerda e guiouna para debuxar un triángulo e, no centro dunha espiral invertida, unha cruz de San Andrés. —Coñece os símbolos? Observei os debuxos esotéricos da consulta. —Galicia está chea –dixen, por quedar ben. —Deféndennos de espíritos que estragan colleitas, malogran preñeces, arruínan vidas... No limiar entre o ben e o mal hai un poder que conxurar. A xente nova non sabe protexerse. A menciñeira sacou unha especie de pousos do café dun tarro e lanzou unha puñada na mesa. Tomou a miña man esuqerda para debuxar un triángulo e, no centro dunha espiral invertida, unha cruz de San Andrés Mirei o debuxo. Nos pousos de café albisquei algo. —Eu non creo nos malos espíritos. —Nin no mal de ollo –advertiu—. Que hai detrás do seu frustrado ascenso? Alentei. Eu envexaba o posto de Carmela. Eu envexaba o home delgado de Carmela. Eu non deixaba de ser unha máis do montón. Quen podía quererme tan mal? Nese intre din por rematada a aventura. —Sinto facerlle perder o tempo. Eu... A muller soprou os pousos. O debuxo mudou. Vin o rostro de Manolo. —Na maxia atopará solucións, pero debe estar ben segura do que quere. Respirei fondo. —Quero triunfar. —Mais que nada no mundo? Asentín. A menciñeira cruzou a sala e abriu un caixón. —Non adoito apelar aos símbolos máxicos. Non son un xogo. Está a pedirme que modifique as propiedades físicas dun corpo vivo. Eu só quería que Manolo perdese peso sen sacrificios. —Coñece a Lei de Lavoisier? Lembrei as clases de química, en tempos da EXB. —A materia non se crea nin se destrúe, só se transforma. —Certo. Os átomos de graxa non desaparecen. —Xa, pero... —O normal é convertelos en enerxía: Exercicio e dieta. Pero neste tratamento interveñen espíritos. Para cumprir as leis físicas, hai que transferirllos a outra persoa. —Eu non! –saltei. Pensando no ascenso, viña de renovar o armario. —Ten unha foto del? No móbil atopei unha de grupo. Carmela e o marido viñeran xantar á casa, tempo atrás. A mala cara delatoume. —Esa é Carmela? Asentín. — Manolo é o regordecho da dereita e o fraco do centro... –entón o vin claro—. Non lle virían mal uns quilos, verdade? Retei á menciñeira coa mirada. Podería transferirlle algún de Manolo? —Cando quere que comece? Respirei. Non podía ser tan doado. —Como vai facer? A muller miroume moi seria. —Levará tempo. Un par de quilos ao mes. As dietas máxicas poden ter graves efectos secundarios. Non están libres de complicacións, coma calquera tratamento médico. A muller falou e falou, pero eu xa non escoitei máis. Na cabeza fixen as contas da leiteira: Se a cousa ía ben, a nosa vida mudaría en breve. Collín o bolso para pagarlle. Desta vez, por se non tiña un TPV, trouxera cartos. Billetes de cincuenta e cen euros. Cando ía sacar a carteira, a muller deume unha tarxeta. —Este é o número da consulta, por se o precisa. Collín o papel. —Canto lle debo? —Déixeo estar ata ver se funciona o tratamento. Xa mo pagará. [Continúa esta quinta feira]