O relato de verán: 'De quen ti ben sabes' (I), por Antón Cortizas

Baixaba as escaleiras como tódolos días, chanzo a chanzo e sen apurar, coa lentitude coa que quería que corresen para el mesmo os meses e os anos, digamos mellor o tempo que lle restaba de vida. Atrás quedara xa o deporte de baixar de tres en tres ou de subir de dous en dous, sen demora e sen descanso, os mesmos chanzos nos que levaba cabalgando gran parte da súa xa madura idade. Tamén, coa mesma rutina da súa teimosa existencia, chegado ao portal botaba a ollada cara á esquerda, onde estaban á altura conveniente as caixas de correo da veciñanza do edificio; achegábase á regaña da súa caixa e cunha rápida ollada comprobaba que dentro non había nada. Coa mesma parsimonia e aceptación -quizabes fose mellor dicir resignación- viraba de novo o pescozo dirixindo agora a ollada á porta que daba á rúa, cun aceno bailado co balanzo do pescozo que viña a querer expresar: Madía leva, un día máis! Mais desta vez a cousa non foi igual ca sempre. A este aceno de éche o que hai, seguiulle unha mirada ao pulso do brazo esquerdo no que portaba un reloxo de corda e agullas, deses dos que xa moi pouca xente utiliza. Unha exclamación xurdiu entón da súa solitaria boca, dirixida a si mesmo pois ninguén había derredor que lla puidese escoitar, —Vaites, aínda é cedo. Non che debeu de pasar aínda a carteira por aquí. Era como se esperase algunha correspondencia importante, algo diferente aos tres ou catro sobres que mensualmente retiraba da escuridade daquela regaña alongada, non estando nos días da chegada do recibo da luz ou da auga, nin de ningún casual folleto de propaganda que inmediatamente iría parar á papeleira. Sen máis abriu a porta e saíu á rúa coma sempre. E coma sempre iría dar un paseo de vagar polo Campeiro de Arriba, pola Praza da Saudade, polo Carreiro do Vento, pola Avenida das Reviravoltas..., que son algúns dos topónimos cos que denominaba os seus arredores preferidos e que ninguén máis ca el coñecía. Ou se non, iría á tenda mercar algunha vianda para o xantar, ou apañaría o bus e achegaríase ao centro de saúde para consultar ou preguntar calquera cousa. E aló desapareceu dobrando a esquina da rúa. Ao pouco, torcendo tamén a esquina mais agora do lado contrario, a carteira do barrio empurrando o seu carriño amarelo entraba e saía dalgúns portais até chegar ao que acaba de ser escenario do que até agora levamos contado. Pulsou algúns dos timbres dos andares sen que ninguén lle respondese, até que dun deles abríronlle a porta sen preguntaren sequera quen chamaba. Entrou a carteira e ao repartir a terceira correspondencia que levaba na man para ese edificio, puxo cara de estrañeza pois de sobras coñecía cada unha das caixas que alí compartían esperanza. Si, esperanza, palabra que vén de esperar, que esa é a función dunha caixa postal: esperar a que alguén a habite con palabras silenciosas. Coñecíaas moi ben, por levar tantos e tantos anos de carteira nese barrio, e de estar o edificio habitado por xente de toda a vida. E mais si, mirou o sobre moi sorprendida, deslizouno pola abertura que lle correspondía polas indicacións do seu enderezo, e sen máis demora saíu do portal, proseguindo o ordenado traxecto que o seu labor precisaba. Non sabemos a onde é que foi o noso vellouqueiro, mais despois dun tempo, nada breve por certo, regresou sen nada nas mans e entrou no seu portal. Agora, con acenos semellantes aos xa descritos, achegouse á súa caixa de correo, meteu a chave e sacou del un sobre. A súa cara manifestou unha sorpresa inesperada. A correspondencia non era nin o recibo da luz, nin o da auga, nin o da pensión, nin de Facenda. Na súa cara debuxouse unha expresión que era unha mistura de sorpresa e ao mesmo tempo de complicidade. No anverso da carta figuraba, evidentemente, o seu nome e enderezo, mais na parte superior do reverso onde debían definirse os datos da persoa remitente, apenas cinco palabras enchían de misterio a súa procedencia: De quen ti ben sabes. [...continúa mañá]