Defendamos xuntas un futuro digno na nosa terra: Altri, non

No 2006, estaba eu xa no SLG na Terra Chá, coñeciamos o proxecto mineiro para a extracción de seixo de Erimsa: 5.700 hectáreas na comarca, nos concellos de Cospeito, A Pastoriza, Castro de Rei, Abadín, Riotorto e Vilalba. Daquela formouse unha comisión de asociacións contra as minas de carácter moi diverso con entidades veciñais, de concentración parcelaria, cooperativas, regantes, moitas persoas a título individual e tamén o noso sindicato. Da man dos Concellos fomos capaces de plantarlle cara a unha multinacional, que viña da man da Xunta e que o primeiro que fixo ao chegar á Terra Chá foi chamarnos ignorantes. A Terra Chá reaxíu contra este proxecto, e tras case vinte anos e máis de trinta contenciosos administrativos gañados a Erimsa, non puideron aínda roubarnos o noso seixo. E digo aínda porque non deixaron de tentalo. Mesmo a día de hoxe, pese a última sentenza do Tribunal Supremo no ano 2022, onde se confirma a denegación de licencia urbanística e a caducidade da Declaración de Impacto Ambiental (DIA) e porque as concesións mineiras seguen en vigor, xa que a Consellería de Industria da Xunta de Galicia, na súa cada vez máis habitual conivencia cos intereses das empresas extractivas de recursos naturais, négase a declaralas caducadas. De Corcoesto a San Finx Nesta última década foron moitos máis os proxectos mineiros que xurdiron na Galiza e que propiciaron algunhas das mobilizacións máis grandes que se teñen dado neste país. O proxecto para a extracción de ouro de Corcoesto da multinacional Edgewater Exploration, cualificada naquel entón como "unha bomba de reloxería ambiental", o máis recente para a extracción de cobre en Touro, pero tamén outros como San Finx, O Suído, Santa Comba, as minas de Feldespato de Xinzo e Muras, que tiveron e teñen en vilo a veciñanza de varias comarcas. Foi e é a veciñanza, de novo aliada con colectivos ambientais, sociais e o SLG quen se planta. Estes proxectos pretenden usurpar a xa minguada superficie agraria útil (SAU) que temos na Galiza, que é de 21% fronte ao máis de 40% do Estado español ou de 50% da media europea. A superficie agraria é básica para desenvolver proxectos agrarios e gandeiros viables, indispensable para que poidamos producir a nosa alimentación eu lugar de importala e fundamental para que a nosa xente moza poida quedar a vivir no rural, xunto con outras políticas agrarias que propicien un cambio de rumbo. Apostemos polas actividades que crean riqueza e postos de traballo con vocación de futuro Canda todo este tipo de proxectos de explotación de recursos naturais na década dos 90, sobre todo a partir da reforma da Política Agraria Común (PAC) empezouse a dar unha forestación de eucalipto de forma indiscriminada, incluso en zonas de concentración parcelaria, facendo imposible que as explotacións que se estaban dimensionando puidesen á súa vez aumentar a base territorial como sería imprescindible. A día de hoxe temos aproximadamente 647.600 ha. de superficie agraria útil fronte a 2.000.000 ha. de terras forestais, practicamente catro veces máis extensión dedicada a producir pasta de papel para unhas cantas empresas que a producir alimentos para os case tres millóns de persoas que vivimos na Galiza. Este é un dos motivos polo que, malia ao noso claro potencial como produtoras de alimentos, somos o territorio con menos SAU de todo o Estado. Invasión eólica A maiores, ao abeiro da transición enerxética e co mantra de "paliar os efectos do cambio climático" xorde unha nova invasión para o noso rural, que sumada ás anteriores expúlsanos das nosas casas: a invasión eólica. Centos de proxectos son solicitados e saen a exposición pública nos últimos anos, acaparando todos os recunchos do país, cercando as vivendas con muíños xigantes de máis de 200 metros de alto. Ao mesmo tempo que nos tiñan ocupadas estudando os proxectos, facendo alegacións, preparando contenciosos, organizándonos... nos despachos da Xunta ían cocendo modificacións normativas que varreron de vez o que as industrias e a Xunta denominan "trabas" a estes proxectos –e que para nós eran garantías e protección do territorio– e que eliminaran a pouca protección do solo agrario, suprimiran trámites e informes básicos nos expedientes de estudo de impacto ambiental, reduciran prazos, etc.; externalizando os estudos, afastando as decisións da cidadanía, aprobando moitos deles no Consello da Xunta como ente superior que manda sobre o noso destino como país. Así coñeciamos a primeira Lei de depredación, a Lei de fomento de actividades empresariais no ano 2017, ou como foron modificando a Lei do chan, ou a Lei de política industrial, a través dos proxectos estratéxicos e tractores. No ano 2021 aprobaron a segunda Lei de depredación, a Lei de simplificación administrativa e de apoio á reactivación económica e no 2023 a Lei de promoción dos beneficios sociais e económicos dos proxectos que utilizan recursos naturais de Galiza, permitindo a fragmentación dos proxectos, tramitacións coa DIA caducada, concesións caducadas e múltiples irregularidades que día tras día vemos. Facilidades para a expropiación sobre as utilidades públicas preexistentes no territorio. Nestes últimos meses xorde unha nova alarma, un proxecto, se cabe, con máis impacto: a macrocelulosa que Altri e Greenalia, conformando Greenfiber SL, pretenden implantar na comarca da Ulloa, no concello de Palas de Rei. Non á macrocelulosa de Altri Trátase dunha macrocelulosa que ocuparía 360 hectáreas para producir 400.000 toneladas de celulosa soluble e 200.000 toneladas de lyocell. Captaría 46 millóns de litros de auga ao día –9% do volume medio do encoro de Portodemouros – e devolvería 30 millóns de litros de auga contaminada diarios, necesitaría 60.000 novas hectáreas de eucalipto e ademais pretende obter 250 millóns de diñeiro público amparándose nos Next Generation e no PERTE de descarbonización. Son tantas as agresións que levamos sufrido, que ás veces non damos apreciado nin visibilizado as grandes vitorias que temos acadado, sendo capaces de parar grandes proxectos que de seguir adiante terían un impacto tremendo no noso rural e na súa xente. Non nos dan tregua nin tempo para celebrar, pero debemos pararnos a facelo. Foron as veciñas as que pararon a mina de Corcoesto, Xinzo, O Suído, Touro, Terra Chá e imos parar a de Muras. Son as redes que fomos tecendo as que pararon moitos proxectos eólicos e téñenos paralizados. Fortalezamos esas redes e os colectivos que as integran e que sempre enfrontaron estas agresións. Eses colectivos dos que a cidadanía nos fomos dotando en democracia para defender os nosos dereitos. Todas e todos somos importantes e necesarios. Defendamos o noso rural, apostemos polas actividades que crean riqueza e postos de traballo con vocación de futuro e que polo tanto manteñen poboación no territorio. Para o SLG é un tema fundamental e creemos que é responsabilidade de toda a sociedade: debemos defender a terra e recuperala para a produción de alimentos. Precisamos seguir tecendo alianzas entre a xente da cidade e do rural para parar esta desfeita, chegar a toda a sociedade para poder defendermos xuntas un futuro digno na nosa Terra e que as novas xeración non teñan que continuar emigrando. O Sindicato Labrego Galego naceu confrontando este tipo de agresións fai máis de 50 anos, As Encrobas, a Central Nuclear de Xove, Baldaio. Aquí seguimos, cunha posición clara e inquebrantable, en defenda da Terra! Non permitamos que nos rouben a nosa terra, a nosa auga nin o noso futuro. Vémonos o 26 de maio en Palas de Rei!