Deixar de ser menú e sentarnos á mesa: a grande oportunidade do 18-F

Hai unha frase da que non sei o seu autor, pero que sempre me gustou polo moito que di, de forma tan explícita: "Se non estamos sentados na mesa é que somos parte do menú". Bo, pois a recente crise dos pellets veu demostrar unha vez máis que non estamos sentados na mesa. A nosa costa segue estando baixo o perigo de que calquera mercancía das que se trasladan por ese totalmente insostible transporte marítimo de mercadorías, con barcos case piratas, poidan cuspir nos nosos mares todo tipo de lixos. Ben é certo que esta última crise nada ten que ver en canto a súa perigosidade e gravidade co acontecido co Prestige, porque, para empezar, non afecta ao consumo dos nosos produtos pesqueiros, que segue sendo moi saudable e necesario consumilos, non só para ben do sector senón para ben da nosa saúde; e lamentablemente, este vertido é unha gota dentro das 2.000 toneladas anuais de plástico que impunemente se verten nos nosos océanos, á parte doutras substancias que pouco a pouco están matando a vida nos nosos océanos e acabando co medio de vida de moitos pescadores. Pero o que si é moi grave é que a nosa costa segue estando en total desamparo político, nin o papel da Xunta da Galiza –que no cumio do esperpento chegouse a autocualificar como de matrícula de honra no seu proceder nesta crise–, Xunta por certo na que están os mesmos que no Prestige, nin o Goberno central, por certo, Goberno onde están os que apoian encher os nosos mares de polígonos industrias de eólica mariña por riba de ecosistemas e sector pesqueiro galego, estiveron á altura do que se espera deles. Que a Xunta da Galiza deixe de actuar como un negociado da Administración do Estado para actuar como o Goberno dun país chamado Galiza, con necesidades específicas e singulares Resposta cidadá O único positivo como hai xa mais de 20 anos, foi a resposta da sociedade civil galega, que ademais de activarse de inmediato, sacou a relucir as vergoñas duns e doutros. É unha vergoña, por exemplo, e xa o teño denunciado varias veces, que Galiza non teña infraestruturas de investigación pesqueira e investigación medioambiental e de loita contra a contaminación á altura do noso país, e do moito que está en xogo arredor dos nosos mares, desde un punto de vista medioambiental e socioeconómico. A cesión das competencias do Instituto Español de Oceanografía (IEO), a cesión de competencias en materia de salvamento marítimo e loita contra a contaminación urxen. Que a Xunta da Galiza deixe de actuar como un negociado da Administración do Estado para actuar como o Goberno dun país chamado Galiza, con necesidades específicas e singulares. Que se vexa e se note que a Xunta é para gobernar os galegos e as galegas e conseguir o mellor para todos nós. Que o Estatuto é unha ferramenta para gobernar e que as competencias son para exercer, e se non as tes, pois tes que pedilas e reivindicalas. Todas estas son cuestións que axudarían a ofrecer unha resposta diferente á que tivemos e estamos tendo, no asunto dos pellets e noutros tantos. Creo que ante a contenda electoral está claro quen quere estar nun Goberno para gobernar en prol dos intereses xerais dos galegos, e quen quere estar no Goberno galego para seguir mantendo un simple negociado, que ademais agora está a empregarse para facer política contra o Goberno central de acordo cos ditados que lle marca un partido político con sede en Madrid. Política de país Claro que con este panorama todo se explica, e si, ao final todo é política, pero a diferenza entre as malas e as boas políticas é a que vai marcar que vivamos mellor ou que sigamos desangrándonos como país, un país rico cada vez máis empobrecido, un país con enorme potencial cada vez máis limitado. Por iso, se queremos defender o noso, se queremos deixar de ser nisto e en tantas e tantas outras cousas parte do menú, debemos de estar sentados na mesa xa, antes de que de tanto ser menú xa pouco quede que salvar. E para sentar nunha mesa con liberdade para defender o teu, non valen os que viven cómodos sendo Galiza menú, non valen os que queren un pé na mesa galega e outro na mesa madrileña, non valen os que acaban de decatarse de que eramos menú; non, aquí temos xente que leva anos teimando para estar na mesa, cos dous pés firmemente asentados no país, non si? O día 18 de febreiro temos unha grande oportunidade para tornar este status de ser menú a ser parte dos que sentan na mesa, e teño claro, e non fai falta ser moi explícito, quen ten que sentar nesa mesa, quen vai defender o noso, quen ten as raíces nesta terra; os tempos son chegados, deixemos de ser menú!