Branqueando as políticas fascistas na Europa

Os últimos decenios son os do rexurdir da extrema dereita nos países da UE, agás contadas excepcións. Este fenómeno ten múltiples causas: a propia crise de occidente e os seus valores, un marcado avellentamento da poboación, a sensación xeneralizada de que a democracia non colapsará, etc. Nun plano máis concreto, as formas duras da dereita encarnadas por D. Trump e varias organizacións (como a de S. Bannon), que non disimulan as súas ideas, actuaron como impulsores de diferentes partidos fascistas, reaccionarios e ultras, que medraron recentemente. Fronte a eles, en particular naquelas nacións que sufriran o fascismo na II Guerra Mundial, estendeuse unha consigna de illamento, un cordón sanitario máis aparente que real, porque algunhas das ideas xenófobas, tendentes ao recorte das liberdades públicas da dereita máis extrema progresaron en numerosas lexislacións nacionais. Mentalidade xenófoba A auténtica carta de presentación da extrema dereita, do novo fascismo, é o combate contra a inmigración procedente do Sur. Trátase dun tema exemplar para eles. Aínda que sempre houbo movementos migratorios e os desprazamentos en masa posúen moi diversas orixes (desde cidadáns do Norte europeo até africanos), a extrema dereita só se fixa non emigrantes pobres e non brancos. Repite a mentalidade xenófoba e colonial que definiu a acción dos europeos na súa historia. Así, os non cristiáns traen o perigo fundamentalista, os pobres poden roubarnos e ocupar casas, os menores son vagos e queren vivir das axudas públicas, etc. Case todo o mundo sabe que esas asociacións son falsas, pero poden conseguir un público específico entre persoas maiores soas, traballadores de sectores en reconversión ou xente nova impresionable por certas novas das redes sociais. Constrúese un nacionalismo excluínte, agresivo, e conséguense cifras de votos por enriba de 10 ou 15%, que diante do colapso dos partidos do sistema poden multiplicarse. A auténtica carta de presentación da extrema dereita, do novo fascismo, é o combate contra a inmigración procedente do Sur A inmigración é un problema moi complexo e un fenómeno imparable nas nosas sociedades. Resposta á necesidade humana de cambiar de lugar de vida para mellorar e cumpre un papel en principio moi positivo nas sociedades de acollida: os inmigrantes traballan naquelas actividades que os locais non aprecian e contribúen a dinamizar a demografía. Non obstante, é necesario que sempre exista unha mínima ordenación do fluxo, primeiro para que non se produzan discriminacións: os ucraínos e os venezolanos poden instalarse libremente entre nós, mentres que os malianos e os sudaneses case o teñen prohibido, aínda contando cunha situación de orixe moito peor. Logo, cómpre evitar que se xeren guetos nas cidades principais, en tanto que a chegada de persoas en continxentes regulados pode resultar moi positiva para o rural. En terceiro lugar, a integración da emigración provinte do Sur debe implicar unha loita activa contra a pobreza, e pola súa promoción social e laboral rápida. Discurso do odio Fronte a isto, a extrema dereita fascista instalou o discurso do odio, chamando mesmo por unha sigla aos menores inmigrantes africanos. Isto é o cerne do argumentario de Meloni, Le Pen e Abascal, que a dereita clásica europea está disposta a branquear. Así se entende a viaxe de Feijóo a Roma, o novo goberno de Macron e a inclusión dun político próximo a Meloni na Comisión Europea. Asístese a un endurecemento do discurso antimigratorio. As políticas fanse máis estritas e sobre todo esta mensaxe aprovéitase para lembrarnos que os pobres, os non brancos e os crentes noutras relixións deben ser menos cidadáns que nós. Poden ser discriminados, explotados ou expulsados, segundo as necesidades de cada momento, como fixeron moitas veces os nosos antepasados europeos ao longo da súa historia en todo o mundo. O discurso da inmigración como problema posúe unha fonda carga ideolóxica reaccionaria e fascista. Ademais, procura innecesariamente enredar os problemas: Europa nunca é responsable, son os outros. Pero o fundamental segue sen resolverse, as desigualdades insoportables nun mundo globalizado e interdependente, o dereito das persoas a escapar da fame, da pobreza e da guerra e o dereito humano á mobilidade, que existe desde o Paleolítico e que se lles permite a uns e non a outros. Canto antes axudemos a construír unha sociedade multicultural, non racista nin clasista, mellor nos irá como galegos e europeos, agora que o noso tradicional dominio do mundo afortunadamente desaparece, pois fronte á hexemonía incuestionable do Norte global comezan a plantarse os emerxentes, Brics, latinoamericanos, asiáticos ou africanos.