Chámase cultura da violación

Podía ser peor. Mentres as mulleres miramos con espanto as noticias do xuízo polas reiteradas violacións a Gisèle Pelicot, mentres comprobamos que o mundo segue xirando con normalidade ante o machismo permanente e a estendida cultura da violación, o alcalde de Mazan, lugar de residencia da vítima, considera que podería ter sido peor. Podería ter sido peor, porque non hai nenos involucrados, e puido engadir, unha muller violada máis, unha muller violada menos... non vai cambiar o rumbo da historia. Segundo os últimos datos de Eurostat, en 2021, 74.227 persoas, máis de 200 diarias, na súa inmensa maioría, mulleres, foron vítimas de violencia sexual. Estamos moi lonxe de que a vergoña cambie de bando. Xustiza patriarcal O xuízo pola violación de Mazan é unha boa proba da normalización da violencia sexual contra as mulleres, tamén e sobre todo, dentro da parella e o matrimonio, de como a violencia sexual forma parte da nosa sociedade e parte central da vida das mulleres que se ven obrigadas a adaptar as súas formas de vestir, de vixiar os lugares que transitan, os seus horarios e compañías. Porque non son todos os homes, pero si que son todas as mulleres as que teñen e ás que se lles inocula o medo cada día. Non son monstros, non son persoas dementes, son fillos sans do patriarcado amparados pola camaradería masculina Durante dez anos, a señora Pelicot foi vítima de oitenta homes que o seu marido seleccionou en Internet para que a violasen en estado inconsciente froito das medicinas que lle subministraba. Deles, cincuenta foron identificados e sentados no banco dos acusados. E se ben tres de cada dez aos que Dominique Pelicot convidou a participar se negaron, ningún avisou á policía. "Nunca quixen cometer unha violación", explicou un dos acusados, "mais xa que nunca tiven o consentimento da señora Pelicot, só podo constatar os feitos". Pai de tres fillos, casado no momento dos feitos, vendedor de grandes superficies. A prensa recolle numerosos detalles das vidas destas persoas para recordar o evidente, que son persoas normais, que saben distinguir perfectamente o ben do mal, que son responsables do seus actos e, simplemente, fan valer o seu poder sobre as mulleres. Non son monstros, non son persoas dementes, son fillos sans do patriarcado amparados pola camaradería masculina, pois, alegan, tendo o permiso do marido, entendían que non había violación. A lexislación francesa define a violación como "todo acto de penetración sexual, da natureza que sexa, ou todo acto buco-xenital cometido [...] mediante violencia, coacción, ameaza ou sorpresa". Non se recolle o concepto de consentimento, como explicou un dos avogados da defensa, "en Francia, non é necesario ter o consentimento da vítima para garantir necesariamente que non haxa violación". A señora Pelicot non se resistiu, non puido negarse, simplemente estaba inconsciente, porén, asistimos, unha vez máis, ao espectáculo da xustiza patriarcal de preguntas vergoñentas que a vítima ten que soportar. Repetindo, unha vez máis, o espectáculo de poñer en dúbida os seus gustos e prácticas sexuais da vítima, baixo unha lupa moralizante e puritana. Cultura da violación De acordo coa asociación feminista Fondation des Femmes, a taxa de desestimación de denuncias por violación alcanzou o 94% en 2020. Nese contexto, demandan unha lei integral contra as violencias sexuais que permita aclarar, entre outras cousas, a definición de violación e consentimento, xulgar os violadores en serie por todas as violación coñecidas, entender as ordes de protección ás vítimas de violación, facilitar a recompilación de probas, crear brigadas especializadas, prohibir as investigacións sobre a historia sexual das vítimas, permitir o acceso inmediato e gratuíto aos servizos de intervención e, en definitiva, poñer recursos para esta política pública, que, na recente proposta de goberno, non contará tampouco cun Ministerio nin un orzamento propio. A mediados de setembro, en París, unhas 3.500 persoas reuníronse na praza da República para amosar o seu apoio a Gisèle Pelicot. Foi unha das convocatorias lanzadas pola activista feminista Anna Toumazoff, que se repetiron noutras cidades francesas. Nelas resoaron ecos do #Metoo e do #Eusitecreo, poñendo as mulleres españolas que se mobilizaron contra 'a manada' como exemplo. As feministas francesas chaman a unha nova mobilización o 19 de outubro en apoio ás vítimas da violencia sexual e a unha gran manifestación contra a violencia o 23 de novembro en toda Francia, unha nova ocasión, para imaxinar que pasaría se os homes por unha vez, se sentiran concernidos, para esixir, dunha vez, que a vergoña mude de bando. Grazas Gisèle.