"Chámome Gustavo Petro e son o voso presidente"

En 1991, a Colombia iniciou un programa estrutural de flexibilización e liberalización económica. O programa foi acompañado polo aumento da violencia estatal. Actualmente, a Colombia é a cuarta maior economía das Américas. Entretanto o seu nivel de desigualdade é o máis alto entre os países da OCDE. Alén diso, é o segundo país máis desigual da rexión. Dentro do contexto das Américas, a Colombia representa un caso singular. Pode dicirse que é un caso extremo. No entanto, é un caso representativo dos problemas sociais de diferentes sociedades contemporáneas. De acordo co Banco Mundial (2021), a Colombia precisaría de tres décadas e media para atinxir o nivel medio de desigualdade dos países da OCDE. "A Colombia ten unha das taxas de persistencia de desigualdade máis altas entre unha xeración e a seguinte". Ou sexa, as condicións de vida dos pais en relación aos fillos non só se deterioran, tamén agravan as desigualdades. Entre os setenta e cinco países para os cales hai datos sobre a persistencia de renda interxeneracional, a Colombia ocupa o primeiro lugar. Nese cadro estrutural de intensificación da explotación, o goberno de Iván Duque (2018-2022) aprobou a Lei de Solidariedade Sustentábel o 15 de abril de 2021. A lei impuña un imposto sobre a renda do traballo da clase media-baixa. No 28 de abril de 2021, a mocidade da Colombia iniciou un proceso insurreccional (Paro Nacional). O goberno de Duque optou pola represión letal. A aplicación do método usado no Chile en 2019 foi intensificada: as forzas represivas do Estado apuntaban aos ollos dos manifestantes. Unha nova demostración de crueldade, programada de maneira sistemática polos ministerios de Seguranza e Interior e friamente executada polas forzas policiais. A chegada de Petro No 7 de agosto pasado, completouse un ano desde o inicio do mandato do primeiro presidente de esquerda na Colombia: Gustavo Francisco Petro Urrego. Petro chegou ao goberno con 11.260.000 votos, o maior número da historia da Colombia. O programa político de Petro é de transformación radical. Ou sexa, aborda as raíces estruturais dos problemas sociais. As súas principais propostas inclúen: paz total, ensino superior gratuíto, garantir a universalización da atención primaria de saúde, asegurar pensións para as xeracións futuras, mellorar as condicións do traballo asalariado, aumentar a participación de mozos e mozas en cargos públicos, diminuír gradualmente a explotación petrolífera, restabelecer relacións con Cuba e Venezuela e revisar a ligazón cos Estados Unidos. Após un ano no cargo, Petro avanzou na dirección das transformacións propostas. No 3 de agosto de 2023, líderes do ELN, xuntamente co presidente, anunciaron un cesar-fogo bilateral de seis meses. Iso non só reduce os argumentos para a presenza do exército imperial dos Estados Unidos na Colombia, mais tamén axuda a diminuír a probabilidade de futuros falsos positivos (lémbrese que a maioría dos asasinados polo exército eran mozos mortos fóra de combate). No 2 de agosto de 2023, Petro anunciou a creación dun Vice-Ministerio da Xuventude, que debería ser "enchido polo pobo". Petro propuxo como responsábel para o vice-ministerio un dos mozos mutilados pola acción das forzas policiais durante a Paro Nacional. No 31 de xullo de 2023, a gratuidade do ensino universitario entrou en vigor. O obxectivo é proporcionar acceso á educación universitaria para cerca de 500.000 mozos e mozas. Petro convocou o movemento estudantil para garantir "a entrada da mocidade traballadora na universidade" e permitir que esta realice os seus soños e estude o que desexa en todas as áreas do coñecemento. Petro sorprendeu o mundo cando anunciou que ía intervir na resolución dos problemas que aflixen a mocidade Petro está intervindo na resolución dos problemas sociais a partir dunha perspectiva innovadora. De feito, afastouse da lóxica de ser o agravamento das dificultades das xeracións futuras unha inevitabilidade técnica. Xeralmente, o risco de caer na pobreza, o aumento do traballo precario e o aumento da explotación son presentados como algo inevitábel. En última análise, considérase natural que os mozos teñan condicións de vida peores do que os seus pais. Por iso, Petro sorprendeu o mundo cando anunciou que ía intervir na resolución dos problemas que aflixen a mocidade. Ao asumir a presidencia, Petro dixo: "Chámome Gustavo Petro e son o voso presidente" (de todas as persoas, sen exclusión).