O conflito israelí-palestino 1968-1993

O profesor Arnold Toynbee escribe en 1968: "A razón pola que o estado de Israel existe hoxe e pola que 1,5 millóns de árabes palestinos son refuxiados é que durante 30 anos a inmigración xudía foi imposta aos árabes palestinos polo poder militar británico até que os inmigrantes foron suficientemente numerosos e ben armados para ser quen de defenderse por eles mesmos". E engade algo que segue a estar vixente 56 anos despois: "A traxedia en Palestina non é só unha traxedia local; é unha traxedia para o mundo porque é unha inxustiza que é unha ameaza para a paz mundial". Desde 1948 os dereitos políticos do pobo palestino ficaran esquecidos e a cuestión palestina reducírase ao problema dos refuxiados. Mais tras a guerra de 1967 a causa palestina recibe o apoio maioritario da Asemblea Xeral da ONU mediante numerosas resolucións, aínda que esta carece da autoridade para obrigar legalmente aos estados membros, a diferencia do Consello de Seguridade, onde Israel conta co apoio de EEUU. En 1969 a Asemblea Xeral recoñece "os dereitos inalienábeis do pobo de Palestina" e en 1970 declara que o pobo de Palestina ten dereito á libre determinación e que "o pleno respecto dos dereitos inalienábeis do pobo de Palestina é un elemento indispensábel no estabelecemento dunha paz xusta e duradeira en Oriente Medio". A guerra de Outubro A guerra do Yom Kipur ou guerra de Outubro (cuarta guerra árabe-israelí) estoupa en 1973 cando Siria e Exipto lanzan un ataque contra Israel coa intención de recuperar os Altos do Golán e a península do Sinaí. Na Resolución 338 o Consello de Seguridade reclama, amais do cesamento do fogo e negociacións de paz entre as partes, a implementación da Resolución 242 (terra por paz) de 1967. Malia o esmagador consenso internacional en apoio ás aspiracións do pobo palestino, Israel mantén desde 1967 o seu control sobre Cisxordania e Gaza En 1974 a Asemblea Xeral da ONU e a Liga Árabe recoñecen a OLP como o único representante lexítimo do pobo palestino, quen acada o status de observador na Asemblea Xeral, logo ampliado aos demais órganos da ONU. Amais, a Asemblea Xeral recoñece a xustiza da causa palestina; os dereitos inalienábeis do pobo palestino á autodeterminación, independencia nacional e soberanía e ao retorno dos refuxiados e a centralidade da cuestión palestina na disputa en Oriente Medio. Mentres varios órganos da ONU critican duramente as violacións israelís dos dereitos humanos dos palestinos e o estabelecemento de asentamentos nos territorios ocupados, en 1977 a Asemblea Xeral declara o 29 de novembro como o Día Internacional de Solidariedade co Pobo Palestino. Os acordos de Camp David entre EEUU, Israel e Exipto de 1978 permiten a Exipto recuperar o Sinaí en 1982 e conteñen un marco para a paz en Oriente Medio baseado na autonomía palestina en Cisxordania e Gaza. Proposta rexeitada polos palestinos, pois négalles o seu dereito de determinar o seu propio futuro e outorga a Israel o control último político e militar, e a Asemblea Xeral da ONU declara os acordos inválidos. En 1979 Exipto e Israel asinan o primeiro tratado de paz entre Israel e un país árabe, que pon fin a un conflito de 30 anos. Da Intifada aos Acordos de Oslo Malia o esmagador consenso internacional en apoio ás aspiracións do pobo palestino, Israel mantén desde 1967 o seu control sobre Cisxordania e Gaza e rexeita o estabelecemento dun Estado palestino nestes territorios. É máis, Israel vén expulsando palestinos e apropiándose das súas terras para estabelecer asentamentos, ilegais baixo a lei internacional e un serio obstáculo para a paz en Oriente Medio, malia as repetidas críticas da comunidade internacional. En 1980 Israel formaliza a anexión de Xerusalén leste, rexeitada pola comunidade internacional, considerando a cidade enteira como a súa "capital eterna e indivisible", e en 1982 invade o Líbano coa intención de eliminar a OLP, producíndose os masacres nos campos de refuxiados de Sabra e Shatila. En 1987 comeza a primeira Intifada na franxa de Gaza, que axiña se espalla a Cisxordania. Este alzamento popular masivo contra a ocupación israelí provoca unha dura resposta do exército israelí, ás ordes do ministro de defensa Yitzhak Rabin, e dá lugar ao nacemento da organización islamista Hamas en 1987, o brazo palestino da Irmandade Musulmá. En 1981 crearase en Exipto a Xihad Islámica. O Consello Nacional Palestino proclama o estabelecemento do Estado de Palestina en Alxer en 1988 e o líder da OLP Yasser Arafat acepta as Resolucións 242 e 338 do Consello de Seguridade como base para a negociación israelí-palestina. En 1991 a Conferencia de Madrid inicia as primeiras negociacións entre palestinos e israelís e os Acordos de Oslo de 1993 poñen fin á primeira Intifada.