Cuba e o terrorismo

Unha nova campaña internacional gaña forza, solicitándolle ao presidente Joe Biden que nos últimos días da súa xestión á fronte da Casa Branca retire a Cuba da lista de Estados Patrocinadores do Terrorismo. Paradoxalmente, a administración Biden anunciou o pasado mes de maio que Cuba non está incluída no seu reporte do ano 2023 sobre os países que non cooperan na loita contra o terrorismo. Máis aló do absurdo, a inclusión de Cuba nestas listas descoñece a propia historia de agresións terroristas das cales esta foi vítima e xera importantes consecuencias para o desenvolvemento económico e social do país. Terrorismo contra Cuba Desde o triunfo da Revolución cubana en xaneiro de 1959 os Estados Unidos, a través da CIA e outras axencias, foron os principais impulsores do uso de métodos terroristas e de guerra sucia para desestabilizar o país. En data tan temperá como marzo de 1960, o entón presidente Dwigth D. Eisenhower aprobaba un Programa de Acción Encuberta, deseñado para desestabilizar e derrotar a Revolución. Un dos resultados máis visíbeis deste programa foi a errada invasión por Praia Girón, que levou a Kennedy a aprobar, posteriormente, a denominada Operación Mangosta, que implicaba unha escalada en toda regra das operacións contra Cuba. En 2021, Donald Trump, nos seus últimos días como presidente, volveu colocar o país na infame Lista de Estados Patrocinadores do Terrorismo Proba da importancia dada polos Estados Unidos a estas operacións son non só os millonarios fondos dedicados ao longo de anos para promover accións terroristas na illa, senón tamén que a propia CIA creou, dentro da súa División do Hemisferio Occidental (WH polas súas siglas en inglés) unha rama, denominada WH-4, coa misión especial e única de derrubar o Goberno cubano e estabelecer un máis afín aos intereses norteamericanos. De forma sostida durante máis de seis décadas os Estados Unidos apoiaron e subsidiaron un amplo repertorio de operacións, que van desde lanchas piratas, roubo de embarcacións e aeronaves, incursións de grupos ou individuos armados no territorio nacional, atentados aos principais líderes da Revolución até a organización e financiamento da contrarrevolución, queima ou destrución de obxectivos económicos, introdución de enfermidades, etc. Destaca particularmente o apoio e a impunidade garantidos a notorios terroristas como Luis Pousada Carrís e Orlando Bosch, responsábeis entre outros crimes do atentado contra o Voo 455 de Cubana de Aviación en outubro de 1976, onde morreron 73 persoas, moitos deles mozos do equipo nacional xuvenil de esgrima que regresaban ao país logo de gañar todas as medallas de ouro no Campionato Centroamericano e do Caribe dese ano. Un cálculo estimado do custo humano das accións terroristas patrocinadas contra Cuba lanza a arrepiante cifra de 3.478 vítimas mortais e 2.099 persoas con discapacidade como froito das devanditas accións. A isto poderíanse engadir os números do Bloqueo norteamericano, que é, sen dúbida, unha axenda terrorista encamiñada a render o pobo cubano por fame, enfermidades e desesperación. Consecuencias dunha lista espuria Cuba foi incluída por primeira vez na Lista de Estados Patrocinadores do Terrorismo do Departamento de Estado norteamericano en 1982, por presuntos vínculos co terrorismo internacional e apoio a grupos "violentos" de América Latina. Era unha forma de chantaxe e castigo pola solidariedade internacional que brindaba Cuba á Revolución Sandinista en Nicaragua e á loita de Angola contra o réxime do apartheid en Sudáfrica, ademais doutros movementos revolucionarios. A presenza nesta lista renovouse até que en 2015, Barack Obama, como parte da súa política de achegamento, retirou o país da lista. Aínda que Obama perseguía os mesmos fins por outros medios, esta acción foi percibida por Cuba como un xesto de xustiza histórica e de recoñecemento do papel da illa na loita contra ese flaxelo. En xaneiro de 2021, Donald Trump, nos seus últimos días como presidente, volveu colocar o país na infame lista. Os efectos máis visíbeis de dita lista residen na presión adicional que exerce o Goberno norteamericano sobre os socios comerciais de Cuba para que se retiren ou reduzan os seus niveis de actividade económica no país, baixo a ameaza de sancións. Dificulta tamén as importacións e acceso a fontes de crédito, esenciais para reactivar a economía nacional golpeada por unha forte crise, resultado da pandemia, o bloqueo recruado e as deficiencias da política económica interna. Esta designación crea tamén importantes obstáculos para calquera forma de entrega de axuda humanitaria. Limita aos negocios estatais e privados á hora de abrir contas bancarias no estranxeiro, o uso de pasarelas internacionais de pago, acceso a empresas fintech e de banca dixital, etc. Ademais de obrigar o país a recorrer a provedores e mercados cada vez máis afastados, o cal encarece os custos de importación e exportación e golpea os ciclos produtivos cubanos, mesmo en cuestións claves como a produción de medicamentos.