Eleccións en Arxentina: os pobos non se equivocan

Ao día seguinte da segunda volta e o triunfo de Milei na Arxentina, a escritora Sandra Russo publicaba unha columna, amplamente difundida, titulada “Os pobos equivócanse”. Veño negar a maior, os pobos non se equivocan, o sucedido é unha clara vitoria do disruptivo fronte á realidade material dun 150% de inflación anual. O candidato da motoserra fronte ao candidato-Ministro de Economía que non conseguiu mellorar as condicións de vida materiais dos sectores populares. Despois da vitoria de Milei nas PASO (Primarias Abertas Compaxinas Obrigatorias) e a de Massa na primeira volta, a maioría de analistas e enquisadoras coincidían ou nun triunfo de Massa ou nun moi axustado de Milei. Con todo, contra todos os prognósticos, Milei gañou por máis de 10 puntos de vantaxe sobre Massa. Os analistas fallaron en ler a sociedade arxentina e a min atravésalleme unha pregunta: Le a dereita mellor que a esquerda o malestar social? A outra pregunta, ou máis ben case certeza, é que unha boa parte da responsabilidade na derrota de Massa tena Alberto Fernández. Milei non existiría sen Alberto, un presidente morno e mediocre, que deixa un saldo de máis de 18 millóns de persoas na pobreza, dos cales 4,3 viven na indixencia, e que quixo gobernar só, deixando de lado o liderado histórico de Cristina Fernández de Kirchner á que tentaron matar física e xudicialmente. Volvo negar. Os pobos non se equivocan. O pobo arxentino exerceu un voto anti peronista e anti kirchnerista, unha identidade política en crise á que o significante cambio pasoulle por encima e que non soubo interpelar aos sectores populares, que en boa parte votaron por Milei.Iso si, despois de Alberto Fernández, o máximo responsábel da vitoria de Milei chámase Mauricio Macri, que soubo aproveitar o momento e púxolle unha estrutura á superestrutura paleolibertaria de Milei, desmontando á súa vez o seu discurso anti caste na medida en que unha boa parte dos seus ministros van ser (im)postos por Macri, empezando por Patricia Bullrich, ex ministra de Seguridade de Macri e futura Ministra de Seguridade de Milei. Milei non existiría sen Fernández, un presidente morno e mediocre, que deixa un saldo de máis de 18 millóns de persoas na pobreza Veñen por tanto problemas no paraíso libertario na medida en que o voto a Milei foi un voto “que se vaian todos” dunha mocidade que xa está moi lonxe do 2001, pero que vive un desencanto coa clase política tradicional. Pero sería un erro pensar que os 14 millóns de votos que sacou Milei son votos de ultradereita. Polarizar fronte a un goberno que vai destruír O que si fixo ben Milei na campaña, polarizar fronte a un oficialismo que tentou non molestar ninguén, tócalle ao peronismo e ao kirchnerismo facelo agora. Polarizar fronte a un goberno que vai destruír os dereitos conquistados pola clase traballadora cun discurso en defensa da vida, a liberdade e a propiedade privada, fronte a calquera dereito outorgado polo Estado. E aquí xorde outra pregunta e unha reflexión, terá Milei o apoio da mocidade e das clases medias fronte á resistencia dos sindicatos e movementos sociais? Arxentina foi o primeiro goberno progresista do século XXI ao que a dereita gañou nas urnas (Macri, 2015), e convértese no primeiro goberno progresista ao que a ultradereita gana nas urnas (Milei, 2023). Anteriormente, a dereita arrebatoulle o poder á esquerda mediante golpes de Estado (Honduras 2009, Bolivia 2019) ou parlamentarios (Paraguai 2012 ou Brasil 2016), pero Arxentina é pioneira no avance electoral da dereita e a ultradereita. Do mesmo modo que Chile foi o laboratorio do neoliberalismo no século XX co golpe a Allende e os Chicago Boys, o seu país veciño é laboratorio no século XXI para o avance da ultradereita fascista, disfrazada cun discurso disruptivo que atrae aos mozos e ás clases medias, discurso que se apoia sobre os erros dun Goberno que non chegou nin a progresista. É tarefa por tanto do proxecto nacional-popular arxentino facer autocrítica dos erros cometidos, e do resto de forzas latinoamericanas aprender deses erros para combater o neofascismo nos nosos territorios e nas urnas, construíndo proxectos políticos que volvan seducir as nosas sociedades, que xa non son as mesmas do primeiro ciclo progresista.