A moza coa mesma idade que o réxime de Hamás

Na cidade de Gaza, en Palestina, o Mediterráneo está sempre presente. Cada semana, todos os xoves, Abeer Aburamadan ía á terraza do café a poucos metros do peirao. Abeer observaba as ondas e os barcos pesqueiros que chegaban ao porto. Tamén planeaba as súas solicitudes de universidade xunto á súa amiga máis próxima. Ambas as nenas estudaron na modesta American International School de Gaza dende o kindergarten. Ela confiaba en recibir unha bolsa para poder estudar en Canadá; a súa amiga esperaba asistir á universidade nos Estados Unidos. Abeer ten exactamente a mesma idade que o réxime de Hamás. Naceu na cidade de Gaza o día das eleccións que levaron a Hamás ao poder en xaneiro de 2006. Os seus dezaoito anos estiveron a miúdo cheos de perigo; en vida, viviu seis guerras. Non hai dubida: sufría moito no que chama, sen paliativos, un cárcere a ceo aberto. Pero o réxime de Hamás permitíalle máis liberdade do que podemos pensar. A súa vida en Gaza tamén estivo chea de agarimosas relacións humanas, coa súa extensa familia, con profesores como o Mr. Bilal, con amigos musulmáns e cristiáns. Abeer non tivo que levar o hijab. Podía desfrutar das súas series favoritas en Netflix. Xuntos Ás veces ía á igrexa coa súa amiga cristiá, Julia, –en Gaza, aínda sobrevive a comunidade cristiá que xa existía nos primeiros séculos da nosa era–. Cando xa se achegaba a súa graduación da ensinanza media, a principios de 2023, agardábaa un mundo de posibilidades. Recibiu unha bolsa para estudar nos Emiratos Árabes Unidos e outra para estudar na Universidade de York, en Canadá. Os israelís estaban bombardeando Gaza o día que recibiu a noticia. Se morriamos, morreriamos todos xuntos, adoitabamos durmir no mesmo cuarto Cando tiven a oportunidade de falar con Abeer, este 8 de xuño, cumpríase o primeiro aniversario da súa graduación. A escola á que asistira xa non existe. Baixo o cartel co lema "Leaders of Tomorrow" [Líderes do mañá], as forzas ocupantes israelís escribiron con pintura en aerosol "Choose Better Leaders" [Escolle mellores líderes]. O Mr. Bilal morreu nun segundo ataque, cando acudía a axudar a rescatar uns nenos de debaixo dos cascallos nunha casa que acababan de bombardear. Tampouco existe a casa de Abeer, ao carón do hospital Al-Shifa, onde se descubriron varias fosas comúns. Quedou reducida a un enredo de formigón. "Adoitabamos durmir no mesmo cuarto, no quinto andar", díxome: "Eu, meus pais, tías, tíos, avós... Se morriamos, morreriamos todos xuntos". Recibían a miúdo chamadas de israelís ás 3 da mañá, simulando que lles estaban dando un aviso de cinco minutos para que abandonasen o edificio. Era imposible saber se eran avisos oficiais lexítimos, salvo que os que chamaban rían. Abeer enfermou co estrés e non comeu durante nove días. Se non morres polos atentados, díxolle a súa familia, morrerás de fame. O seu avó morreu diante deles, por falta da medicación necesaria. Esperanza Cando a familia de Abeer decidiu fuxir da cidade de Gaza, en outubro do ano pasado, marchou en pixama e chancletas. Marchou coa súa familia cara a Rafah, en coche. O coche do seu pai non tiña gasolina, pero un amigo prestoulles un coche que non utilizaba dende o inicio da guerra. Conduciron ata a parte palestina de Rafah. Cando ela estaba alí, os israelís bombardearon a zona na que se refuxiaban. Os seus recordos son borrosos. Lembra o fume negro espeso. Só explotou un dos dous mísiles que aterraron xunto ao edificio onde se atopaban. Se o segundo mísil explotara estarían mortos. Non, corríxese ela mesma: "Mataríanme". Agora vive no Cairo, cos seus pais. A familia cruzou a fronteira en novembro. Abeer aínda esperta berrando pola noite. Ela tamén sente como se estivese vivindo nun pesadelo e loita por comprender o odio cara á súa xente. Aínda espera estudar en Europa ou en Norteamérica; unha das súas novas amigas que fixo no Cairo é medio española. Pero tamén quere volver a Gaza, para despedirse da súa escola, dos seus amigos que aínda seguen con vida, e do café do mar Mediterráneo.