Nin Franco nin CFA, África levántase

Os levantamentos no patio traseiro francés: Guinea, Chad, Níxer, Malí e Burkina no Sahel e despois Gabón, aínda que con matices diversos, teñen un común denominador. África afronta un novo proceso esperanzador que constata o fracaso do modelo neocolonial da UE-OTAN. Con Xuntas militares que combaten o factor de inseguridade do xihadismo. En apenas tres anos forzaron a saída das tropas francesas e ianquis. A miúdo para explicar estas insurreccións que gozan de enorme apoio popular, os medios europeos recorren ao sentimento antifrancés. Pero Francia non só se xoga a súa presenza militar, senón tamén outro dos eixos do seu dominio neocolonial: os recursos. Burkina Faso é dos principais produtores de ouro, 130 toneladas anuais. Pola súa banda Níxer, cuarto produtor mundial de uranio, extrae 7,5% da produción. Unha moeda para as colonias O Franco CFA é o que provoca o maior malestar popular. Esta moeda creouse en 1945 impulsada polo xeneral De Gaulle para reconstruír Francia e impedir a soberanía africana. É o paradigma de continuidade do mecanismo de dominio económico. Utilízano catorce ex colonias francesas, ademais de Guinea Bissau e Guinea Ecuatorial (ex colonias portuguesa e española). Estes países teñen unha poboación de 193,1 millóns e un PIB de 283.000 millóns de dólares. É unha moeda que lles impón o subdesenvolvemento e a dependencia ao estabelecer a planificación da súa económica desde París, de forma que non teñen política monetaria propia (cuxa política monetaria estabelécea o BCE). Ao estar ligado ao Euro, lastra a competitividade das exportacións. Os Estados africanos están obrigados a depositar 50% das súas reservas de divisas no tesouro público francés. Canalizando máis diñeiro a Francia do que reciben en axudas. Ademais, ten veto no Banco BEAC. É dicir, poden bloquear calquera decisión que atente os seus intereses. Diso depende o seu orzamento anual e non lles devolven o diñeiro depositado no tesouro. En xaneiro de 2019, Giorgia Melonni acusou Francia de empobrecer África a través do CFA. O tesouro francés queda con 50%, de maneira que todos os países entregan os seus bens como petróleo, ouro, uranio, coltan, etc., gratuitamente. Francia di pagarlles unha porcentaxe, o que significa que o que compran é depositado no tesouro de París, que imprime moeda sen valor, pois é unha divisa non cambiábel, nin sequera no tesouro francés. Así, Francia rendibiliza as divisas reais, reservas de ouro e contas bancarias en París, non en Dakar. Preténdese que os países do Franco CFA, que son os máis empobrecidos, funcionen á mesma velocidade que a locomotora alemá. Para iso os africanos están obrigados a comprar constantemente divisas para manter a apreciación ao mesmo nivel do euro. Supostamente é unha moeda estábel, pero sofre moita inflación. Soberanía económica Para derrotar o xihadismo, antes os Gobernos compraban armas en dólares. E iso implicaba pedir préstamos ao FMI a cambio de reformas austeras que provocaron endebedamento. Lumumba –líder anticolonialista e nacionalista congolés– nunca aceptou eses acordos escandalosos porque son a orixe e consecuencia das migracións. Agora a Alianza de Estados do Sahel faio en ouro. Exemplo: antes, con Mohamed Bahzzum, os nixerinos só tiñan dereito a dous metros do subsolo, o suficiente para poder enterralos; o resto do subsolo, era propiedade francesa. Estas multinacionais (Orange, Boloro, Total) controlan os sectores estratéxicos, ademais gozando de bonificacións por lei. Non pagan luz, auga nin impostos, impoñendo salarios de escravitude, prezos dos produtos agrícolas. Hai moitísima competencia desleal cun custo de vida alto. A razón do golpe de Gabón foi a de esixir que as empresas pagasen unha ínfima parte de impostos. Níxer é o terceiro produtor de uranio, monopolizado por Francia, que derroca todos os líderes que aspiran á soberanía económica: Hamani Diori, Sylvanis Olimpio, Sekou Toure, Modibo Keta, Sankara, Gadaffi, etc... Níxer é o terceiro produtor de uranio, monopolizado por Francia, que derroca todos os líderes que aspiran á soberanía económica Outro malestar popular é contra as elites do Tío Tom, formadas nas mellores universidades occidentais: Wattara, Obiang ou Biya. Posúen propiedades e intereses financeiros mediante a firma de acordos neoliberais nocivos para os seus pobos. Transfiren fondos a paraísos fiscais adquirindo accións en medios de comunicación, que unido a algunhas decisións insólitas do xuíz Pedraz, na Audiencia Nacional, ou á cancelación do congreso de prensa africana impoñen un apartheid informativo sobre Africa.