Mobilizacións en Colombia: hai un golpe de Estado contra Petro?

“Aquí comeza o primeiro día dunha mobilización xeral da sociedade colombiana”, proclamou Gustavo Petro, primeiro presidente progresista do país, en Bogotá, unha das múltiples localidades do país que saíron á rúa a defender as políticas do Executivo e rexeitar un golpe de Estado após o chamamento efectuado polo presidente, recolleu na madrugada da sexta feira o xornal El Colombiano. O mandatario incidiu en que a mobilización é imprescindíbel ante a loita “dos mesmos herdeiros” para seguir absorbendo a riqueza do país “e deixando a xente na pobreza e a violencia”. “O que queren é borrar a posibilidade de que un proxecto progresista poida existir en Colombia e gañar as eleccións e gobernar”, remarcou. Tamén fixo fincapé na campaña lanzada contra el por parte da oposición conservadora e as “formas do gran capital na comunicación”, que, ademais de calumnialo, ocultan reiteradamente “os logros do Goberno”. Asemade, asegurou que como se nega a facer “negociños” hai un plan para desenvolver un golpe de Estado na súa contra. “Mátao ou tómbao, din eles”, insistiu Petro, que sinalou que a Xustiza estadounidense coñece “quen pon os cartos [para o atentado]” ou “como o van facer”. Pouco antes, Francisco Palmieri, embaixador dos Estados Unidos en Colombia, admitira a Caracol Radio que se trata dunha “situación moi, moi sensíbel”, comunicando que existe preocupación real polas informacións dunha posíbel sublevación. A semana pasada, e despois de varias denuncias neste sentido, Petro revelou que existía un plan para derrocalo en tres meses. O certo, revelou o estudo publicado en xuño sobre a situación no país polo Centro Estratéxico Latinoamericano de Xeopolítica (Celag Data), é que 52,7% da poboación pensa que “hai sectores que buscan un golpe para sacar do poder Petro”, e 34% sostén que está a exaxerar. Sexa como for, Jorge Gómez, secretario de Organización do Partido Comunista Colombiano (PCC) -integrado no Pacto Histórico encabezado por Petro- que estará a fin de semana na Galiza, detalla a Nós Diario que a “oligarquía colombiana non descartou o golpe violento, recorreron ao golpe brando porque lles resultou noutras partes do hemisferio”, ademais de porque “nalgunhas partes da opinión pública norteamericana, incluso en Europa, non ven ben un presidente asasinado”. Colombia pon fin ás touradas coa lei 'non máis olé' Neste contexto os golpes brandos son a opción “que lles deu o Pentágono”, sede do Departamento de Defensa dos Estados Unidos. Ao respecto, desvela que a través de “fontes norteamericanas” constataron que “polo menos se pensaron tres plans para asasinar o presidente e non se descarta o golpe militar”. As frontes do golpe Amais, explica como até o de agora o golpe desenvolveuse en varias frontes, unha delas a mediática, aseverando en alusión a Petro que “xamais un ser humano na historia do noso país, en toda a súa historia republicana”, tivo que “soportar ese ataque mediático por todos os medios”, nos que “a idea é unha matriz que se parece moito ás lóxicas da matriz fascista”. Consiste “nunha campaña de falacias”, algunhas “case fantasiosas”, para “inculcar medo e odio” contra o presidente, a súa familia, o equipo de Goberno, o Pacto Histórico e “moi especialmente contra as reformas e as ideas de cambio”. Outra das frontes é a xudicialización das campañas contra o presidente, a súa contorna e as reformas, e a isto hai que engadir o bloqueo ás reformas no Congreso, no que as forzas que apoian o Goberno non teñen maioría en ningunha das dúas Cámaras e a pesar de que “non estamos a falar de cambios estruturais”, apunta Gómez, senón de avanzar na modernización do país e resolver “a débeda social” e as “desigualdades”, o que vai en contra das “aspiracións dos sectores políticos que defenden os intereses de clase dos terratenentes, sobre todo dos novos terratenentes xurdidos do narcotráfico e o paramilitarismo”. Nesta liña, relata que nunca se comisara tanta droga como neste mandato. Apenas unha das reformas sociais foi aprobada polo Parlamento, a das pensións, que amplía a cobertura a persoas en situación de vulnerabilidade que quedaran fóra polo peso das empresas privadas no sistema, que pasa a ser na súa maior parte público. En paralelo, as e os congresistas bloquearon as reformas no sector da saúde, tamén altamente privatizado, a reforma laboral para incrementar os dereitos da clase traballadora ou a do ensino. A reforma das pensións mantén a idade de xubilación, 62 anos para os homes e 57 para as mulleres. Porén, Petro debullou que “o que deberíamos xa estar a discutir en todo o mundo é como se reduce a idade”, nunha crítica ao sistema económico capitalista, exixindo superar un estado de pobreza promovido por “unha elite que non trae dignidade ao pobo”. Con todo, o Tribunal Constitucional recibiu máis dun centenar de demandas contra o texto. Colombia anuncia que buscará integrarse no grupo Brics, e o Brasil "promoverá" a súa candidatura En todo caso, o traballo demoscópico de Celag Data, que reporta que 42% da poboación ten unha imaxe positiva do mandatario fronte á negativa de 48%, desvela que 48% está a favor da reforma da saúde, 61% da reforma laboral e das pensións, 64% apoia a posición de Pedro de substituír os combustíbeis fósiles por enerxías renovábeis e 68% que o Estado regule as tarifas eléctricas “aínda que as empresas non estean de acordo”. Sobre o principal opositor ao Goberno, as respostas máis repetidas foron o uribismo (en alusión ao ex presidente conservador Álvaro Uribe), o poder económico e os medios de comunicación. A paz total, en risco tras a ruptura das negociacións coa guerrilla do ELN A proposta de “paz total” de Petro “foi o branco predilecto” dos ataques mediáticos, indica Jorge Gómez, que buscan trasladar non só que é un “fracaso”, senón incluso afirman que é unha vía para “fortalecer as guerrillas”. Esta proposta de alcanzar pactos cos grupos armados para que se desmobilicen é, canda as reformas sociais, o alicerce principal das políticas gobernamentais, destaca. A paz total “tivo moita incomprensión, moitas dificultades, creo que non estivemos á altura dunha aspiración que é a de todo o pobo colombiano”, subliñou ao abordar a suspensión das negociacións de paz co Exército de Liberación Nacional (ELN), decidida logo dun ataque do grupo a unha base militar no leste, onde tanto o ataque como a resposta militar deixaron “imaxes dantescas” que “renovan a nosa convicción da necesidade dunha saída política negociada” tanto coas guerrillas de esquerda como da “ultradereita armada”, que en “Colombia é moi violenta”. Despois de facerse pública a decisión do Executivo, o ELN demandou manter as negociacións incluso durante os combates, ao que Petro contestou que “se rompe un proceso de paz se se rompe a vida das persoas novas e se fai sufrir a familias pobres”, e “se o ELN non quere romper o proceso de paz dígao”. Outros diálogos en marcha, como os que se levan a cabo coas bandas urbanas, foron obstaculizados ao mutilar o Tribunal Constitucional a Lei de paz total aprobada polo lexislativo, que daba marxe ao Executivo para avanzar no proceso e fixar unha base de garantías socioxurídicas para a desmobilización.