Que pareza que todo cambia para que nada cambie

Estes últimos días a política estatal viviu nun "ai". Pero non fagamos trampas ao solitario: viviu nun "ai" para un segmento reducido da sociedade que miraba con preocupación a posibilidade de que Pedro Sánchez marchase e para outro segmento, que miraba con desexo esa posibilidade. Para o resto da sociedade, estes cinco días seguiron o mesmo devir que calquera outra semana. Vivir nunha burbulla implica pensar que conceptos como lawfare marcan preocupacións importantes para a cidadanía. Nada máis lonxe da realidade. A cidadanía ten outras preocupacións e emerxencias que teñen máis que ver con asegurar cubrir as súas necesidades básicas e chegar a fin de mes. Os últimos días de abril a xente, estou segura, estivo máis preocupada por cobrar que polo último movemento de Pedro Sánchez. Precisamente por iso indigna máis aínda o espectáculo ao que o presidente do Goberno nos fixo asistir: polos críticos días, para a maioría social, nos que elixiu escenificar as súas reflexións. Síntoma da política Priorizar a saúde mental, mostrarte vulnerable ante a cidadanía, falar abertamente de como che afecta a fábrica de noticias falsas e mostrar que os representantes públicos tamén son persoas está moi ben. É necesario mesmo nesta era de política como trituradora de persoas. Agora ben, é reprobábel facelo para reaparecer aos cinco días simulando que todo cambia para que nada cambie. Ningunha proposta nese punto e á parte do que fala Pedro Sánchez. Esta lexislatura está a ser pouco útil para os beneficios da maioría, pero de proveito para intereses estratéxicos Un síntoma máis de que a escena política, especialmente para algúns partidos, cada vez é máis unha competición polo efecto que para solucionar problemas que verdadeiramente asolagan os fogares. Falamos e lamentámonos dos índices de desafección, pero ao tempo alimentámolos. Novamente, facer ver que todo cambia para que nada cambie. Unha frase que lle vén como anel ao dedo ao PSOE, e dá igual cando leas isto. Son a esquerda máis progresista, pero só de palabra e non de feitos. Son o azoute contra as mentiras, o lawfare e toda esta ladaíña de conceptos que parece que inventaron eles, pero só cando lles toca ser o centro da diana; cando hai meses e meses outras persoas da esquerda estaban a ser atacadas e dunha forma moito máis sucia, como o caso de Mónica Oltra, desde o mesmo círculo socialista deron as costas e facilitaron mandala á purga. Son os salvadores da democracia, pero só en determinados momentos para convocar manifestacións que lles empuxen o ego e lles fagan reagrupar uns cantos votos da esquerda ao seu favor. Isto empeza a evidenciar cada vez máis os anhelos de bipartidismo. Esta semana estou máis indignada aínda se cabe coa basta actuación do PSOE e, en concreto, de Pedro Sánchez. Unha lexislatura de seis meses nas que pouco ou nada se lexislou, na que nin sequera por agora e ata 2025 –se se consegue– haberá novos Orzamentos Xerais do Estado. Unha lexislatura que está a ser pouco útil para os beneficios da maioría pero sobradamente posta ao servizo dos intereses estratéxicos dos principais partidos con representación nas Cortes Xerais. Gobernar Toda lexislatura, especialmente cando implica negociacións e pactos continuos, ha de ser consistente; isto quere dicir que ha de ter unha razón de ser, cos seus obxectivos e horizontes. A presente lexislatura que horizonte ten? Cústame atoparlle sentido ao día a día parlamentario e institucional desta lexislatura. Frear á extrema dereita era o propósito do adianto electoral das xerais e foi un mantra usado sobradamente en campaña. Agora, parar a extrema dereita non implica evitar que gobernen, nin moito menos. Iso son só parches á roda e, novamente, facernos trampas ao solitario. Parar a extrema dereita é ser útiles para a maioría social e valentes contra eses principais piares que sosteñen o sistema e que impiden que avancemos. Porque cando avanzamos sacan as súas mil e unhas ferramentas para conternos as aspiracións. E todo iso pasa por ser valentes e atallar dunha vez o Consello Xeral do Poder Xudicial e a xustiza en xeral, coa lei de axuizamento criminal ou a derrogación da lei mordaza, meter man aos medios de comunicación para que sexan ferramentas de información e transparencia e non máquinas de xerar noticias falsas… E mobilizar as rúas de novo para ter frontes de reivindicación fortes que empurren os demorados a solucionar problemas como a emerxencia habitacional e todas as derivadas que aparellan.